ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အသည္းေပါက္မ တတ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ထိုမိန္းမကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း မုန္းေနခဲ့ပါသည္။ ထိုမိန္းမသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးခဲ့သလို မုန္းတတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးနိုင္စြမ္းရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုမိန္းမသည္ က်ြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲသို႕ မထင္မွတ္စြာ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့သလို က်ြႏ္ေတာ့္ရင္ထဲသို႕လည္း ေျခလွမ္းၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေနရာယူခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
က်ြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ဆန္းၾကယ္ျခင္းမ်ားစြာကို လက္ေဆာင္ရရွိခဲ့ေသာေန့….. ဟုတ္သည္။ သူမႏွင့္ စတင္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရေသာေန့…………..
ထိုေန့ကိုေတာ့ျဖင့္ သူဘယ္ေတာ့မွ ေမ့နိုင္ေတာ့မည္မထင္ပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ေတြစတင္ေမြးဖြားေစခဲ့ေသာေန့ ျဖစ္သည္ေလ။
ထုိေန့က သူသံရံုးသို႕ ပတ္စ္ပို႕စ္ သြားလုပ္ရေသာေန့ျဖစ္သည္။ ဒီေန့မွ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း သူတုိ့အလုပ္ႏွင့္သူတို႕မအားသျဖင့္ က်ြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္း ၍ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ သံရံုးေရွ႕အေရာက္ လမ္းၾကားမွထြက္လာေသာ ေကာင္မေလးတစ္ ေယာက္ကို တိုက္မိမလိုျဖစ္သြားပါသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္လည္း ကားေပၚမွဆင္း၍ ေကာင္မေလးဆီအသြား ေကာင္မေလးဆီမွ……..
"ရွင္ဘယ္လုိလုပ္လိုက္တာလည္း၊ ဒီမွာေခ်ာ္လဲသြားျပီ ” ဆိုျပီး မ်က္လံုးေလး၀င့္ကာ လွမ္းရန္ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေလးမွာပဲ က်ြန္ေတာ့္ႏွလံုးေသြး ေတြ တဒဂၤရပ္တန့္ခဲ့ရတာပါ။
"ညီမေလး အကို ဘာကူညီေပးရမလဲ"
"ဘာကူညီေပးရမလည္း ဆိုရံုနဲ့ေတာ့မရဘူး၊ ေျခေထာက္က ေထာက္လုိ့မရေတာ့လုိ့ အိမ္ျပန္လိုက္ပို့မွရမယ္" ဆိုျပီး ေျပာလုိက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာဗ်ာ။ လျပည့္ညၾကီး သာသြားသလိုပါပဲ။
ဒီလိုနဲ့ က်ြန္ေတာ္လည္း သူမရဲ႕အိမ္ကို သိသြားျပီး ႏွုတ္ဆက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူမအိမ္ကိုေခ်ာင္းေပါက္မတတ္သြားလည္ရင္း ရင္တြင္းစကားေတြ ကို ဖြင့္ဟခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲပဲေနာက္ႏွစ္လေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူမက က်ြန္ေတာ့္ကို လွလွပပေလးပဲ အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။ အသည္းပံုကီးခ်ိန္းေလးကို ႏွုတ္ခမ္းေလးနဲ့ ဖြဖြေလးနမ္းျပီး "ေရာ့ဒါေမာင့္အတြက္အေျဖ" ဆိုျပီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားဆီကေတာ့ ထုိႏွုတ္ခမ္းေတြကို အဆိပ္သင့္ႏွုတ္ခမ္းေတြဆိုတာ မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ထုိႏွုတ္ခမ္းေလးကိုပဲ အျမဲတမ္းအိပ္မက္မက္ရင္ က်ဆံုးခဲ့ရသူပါ။
ဒီလိုနဲ့ က်ြန္ေတာ္နဲ့သူ ခ်စ္သူသက္တမ္းသံုးလအရမွာ က်ြန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို့ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ဗီဇာက်လာပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တုိ့ႏွစ္ေယာက္ခြဲရဖုိ့ ဖန္လာေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
"ေမာင္တုိ႕ခြဲရေတာ့မယ္ေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်ပါခ်စ္ရယ္
ေဟာဒီကေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က ခ်စ္တစ္ေယာက္ကိုပဲ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး
ပံုေအာျပီးခ်စ္တာပါ ခ်စ္ရယ္… ယံုေနာ္….'
ေမာင္ကေတာ့ ဒီစကားေျပာထြက္တာေပါ့၊ ခြဲသြားမယ့္သူကိုး၊ ခ်စ္ကေတာ့
ေမာင့္ကို တစ္ေန့မေတြ႕ရရင္ မေနနိုင္ဘူး၊ တစ္ရက္အသံမၾကားရရင္မေန
နိုင္ဘူး ေမာင္ရဲ႕၊ ေျပာရင္းေတာင္ ငိုခ်င္လာျပီ"
"ငိုေတာ့မငိုပါနဲ့ခ်စ္ရယ္၊ ေမာင္တို့ဖုန္းေျပာလုိ့ရတာပဲ။"
" ဖုန္းကဘယ္မွာသြားေျပာမလည္း၊ သူမ်ားဆီသြားေျပာရတာ ဖုန္းဖိုးအရမ္း
ကုန္တာေမာင္ရဲ႕၊ ဘယ္လိုလုပ္မလည္း၊ ခ်စ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းမွ မရွိတာ..ဟင့္."
"ဒါဆိုရင္လည္း ေမာင္ဟိုေရာက္လို့ ပိုက္ဆံအဆင္ေျပတာနဲ့ ေမာင္ဖုန္းလွမ္း
၀ယ္ေပးလုိက္မယ္ေနာ္၊ မငိုနဲ့ေတာ့ေနာ္.."
"တကယ္ေနာ္ ေမာင္"
"တကယ္ေပါ့ ခ်စ္ရဲ႕"
ဒီလိုနဲ့ က်ြန္ေတာ္လည္း အမိေျမမွ နိုင္ငံျခားသို႕ ထြက္ခြာခဲ့ပါေတာ့သည္။ အလုပ္လုပ္၍ ေငြအနညး္ငယ္အဆင္ေျပသည္ႏွင့္ သူမေလးဆီသို႕ ဖုန္းတစ္လံုးလွမ္း၀ယ္ေပးခဲ့လိုက္ပါသည္။ ထုိေန့မွစ၍ သူမႏွင့္ ေန့စဥ္ဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဖုန္းေဘလ္ကလည္း တစ္လတစ္လ အမ်ားၾကီးရွင္းရလညး္ က်ြန္ေတာ့္မွာ တစ္ခ်က္မ်က္ႏွာမပ်က္ခဲ့ပါ။ သူမေလးနွင့္ စကားေျပာေနရတာကိုပဲ ဘ၀မွတ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာအတိျပီးေသာ ေန့မ်ားပါပင္။
ေနာက္တစ္လေလာက္အၾကာမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီက ျပန္ၾကားရတာကေတာ့ သူမတစ္ေယာက္က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕ဖုန္းကို အသံုးျပဳကာ အျခားေကာင္ေလးမ်ားနွင့္ က်ဴေနသည္ဟု ပင္။ သူမကို ေမးေတာ့ "မဟုတ္ပါ" တဲ့။ ထုိ့ေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္လည္း သူမရဲ႕စကားကိုပဲ ယံုၾကည္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိသတင္းကိုပဲ ေနာက္ထပ္အတိအက်သိရသည့္ေန့ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို က်ြန္ေတာ္ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ……
"ငါမွ သူ႕အနားမွာ ေနမေပးနိုင္တာ၊ သူၾကိဳက္တဲ့သူနဲ့ေျပာပါေစ၊
ဒါေပမယ့္ သူခ်စ္တာ ငါ့ကိုပါ၊ တစ္ေန့က်ရင္ သူလက္ထပ္မမဲ့သူဟာ ငါပဲျဖစ္မွာပါ" ဟုပင္။ ထိုအခါသူငယ္ခ်င္းမ်ားက က်ြန္ေတာ့္ကို ၾသဘာေပးၾကပါသည္။
"မင္းႏြားပဲ" တဲ့ေလ။ က်ြန္ေတာ္အျပံဳးမပ်က္ခံနိုင္ရည္ရွိခဲ့ပါသည္။ သူမဆီဖုန္းဆက္ ေတာ့လည္း …
"က်ြန္မခ်စ္တာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းပါ" တဲ့။
ထိုစကားေလးျဖင့္ပင္ က်ြန္ေတာ္ႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့ပါသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ သူမဆီမွ..
"ေမာင္ ခ်စ္ရဲ႕မိဘေတြ ေနျပည္ေတာ္ကို ေျပာင္းၾကေတာ့မယ္တဲ့။
အဲဒါ ခ်စ္လိုက္မသြားခ်င္ဘူး။ ခ်စ္ကို ရန္ကုန္မွာ လံုးခ်င္းငွားေပးပါ" တဲ့။
က်ြန္ေတာ္သူမကို အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ခဲ့ပါသည္။ သူမအတြက္ ေနရာေကာင္း ေကာင္းတစ္ခုမွာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းငွားေပးခဲ့ပါသည္။ သူမအတြက္ လစဥ္သံုးေငြကိုလည္း လစဥ္မွန္မွန္းပို့ေပးခဲ့ပါသည္။ သူမအတြက္ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေနရာတာႏွင့္ပင္ အိမ္ကမိဘေတြ ကိုလည္း ေငြျပန္မပို့နိုင္ေတာ့ပါ။ က်ြန္ေတာ္သည္ မိဘအတြက္ သားလိမၼာတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့ေသာလည္း ခ်စ္သူအတြက္ေတာ့ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ထုိ့အတြက္လည္း က်ြန္ေတာ္လြန္သည္ဟုမထင္ခဲ့မိပါ။ က်ြန္ေတာ္သည္ အခ်စ္အတြက္ ေမြးဖြားလာသူတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။
က်ြန္ေတာ့္အတြက္ ေရွာ့ခ္ရသြားေစေသာ ေန့တစ္ေန့ကို သူမဖန္တီးခဲ့ပါသည္။ ထုိေန့က သူမကိုလြမ္းမိတာနဲ့ အင္တာနက္ေပၚရွိ သူမရဲ႕ Facebook စာမ်က္ႏွာေပၚကို အလည္သြားခဲ့ပါသည္။ ထုိစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ က်ြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ သူမနဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တုိ့ရဲ႕ ခ်စ္ရည္လူးေသာစာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ က်ြန္ေတာ္ေျဖသိမ့္ေတြးခဲ့ပါသည္။
"အင္တာနက္ေပၚမွာေျပာတာပဲ အျပင္မွာေျပာတာမွမဟုတ္တာ" ဟုပင္။
ထုိ့ေနာက္ ေႏြရာသီအားလပ္ရက္ တစ္ခုတြင္ အမိေျမသို႕ က်ြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အလည္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ က်ြန္ေတာ္ျပန္လာတာကို အိမ္ကမသိခင္ အရင္ဆံုးသြားတာ ကေတာ့ သူမဆီကိုပဲျဖစ္ပါသည္။ သူမကေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ကို ၀မ္းပန္းတသာ ၾကိဳဆိုခဲ့ပါသည္။ က်ြႏ္ေတာ္ကလည္း ပါလာသမွ် ပိုက္ဆံအားလံုး သူမကိုပဲ ၀ကြက္အပ္ႏွံခဲ့ပါသည္။ က်ြန္ေတာ္ သူမအိမ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူမကို လာေခၚပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လွ်က္ က်ြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းလွမ္းေျပာလုိက္ပါသည္။
"ေမာင္ လုိက္သြားမယ္ေနာ္" တဲ့။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မတ္တပ္ရပ္လွ်က္သား က်န္ခဲ့ရပါ ေတာ့သည္။
" ကဲ… ဒီေလာက္ဆို ဒီမိန္းမကို က်ြန္ေတာ္ မမုန္းသင့္ဘူးလားေနာ္…."
"သို႕ေသာ္… က်ြန္ေတာ္သူမကို အသည္းခိုက္ေအာင္ခ်စ္ဆဲပါ။..
အံ့ၾသဖုိ႕ေကာင္းစြာပင္ သူမအတြက္ဆို အရာအားလံုးေပးဆပ္ဖုိ့ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့ ပါသည္။
ဒီ၀တၱဳတိုေလးက မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ ပထမဆံုး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ စာမူေလးျဖစ္တာမို႕ အမွတ္တရ တင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္....။ Icon Magazine ၏ အယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္တကြ စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာသည္အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
စာေရးသူ…… ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)
Mandalay ICON မဂၢဇင္း (ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁)
www.kokoeaimmdy.info
