ကိုယ့္အလြမ္းေတြဆက္သထားတဲ့ မင္းရဲ႕ျမိဳ႕ေတာ္
ေနျခည္ႏုႏုနဲ႕အတူ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွင္သန္ခဲ့ရတယ္...
ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ စုတ္ထိုးထားတဲ့
ဝါက်င္က်င္အပိုင္းအစမ်ား မင္းလက္ထဲမွာ…
အနမ္းေတြေျခြခ်ခဲ့တဲ့ အျပံဳးတစ္ခုရဲ႕ပိုင္ရွင္
မင္းအနမ္းေတြမွာ မိန္းမူးစြာငါတစ္ေယာက္တည္းလား…
မာယာေတြနားမလည္ခဲ့တဲ့ အရုိးသားဆံုးႏွလံုးသားတစ္စံု
တင္းက်ပ္စြာေျခမြမွဴ႕ေအာက္မွာ ဒဏ္ရာေတြပရပြ...
လွိဳက္ေမာစြာ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္
ျပင္းျပစြာဆာေလာင္မွဴ႕တစ္ခုရဲ႕ သားေကာင္ေပပဲ...
ငါျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေနၾကာရိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ငိုညည္းသံ
ေႏြးေထြးတဲ့ေနျခည္ႏုႏုေအာက္မွာ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕ပ်ယ္လြင့္ခဲ့
အရည္ေပ်ာ္က်သြားတဲ့ ကာလာတစ္ခုရဲ႕ ကစဥ့္ကလ်ားသီအိုရီ
တမ္းမက္ခံပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ ရက္စက္တဲ့က်င့္စဥ္တစ္ခုေပါ့...
ႏွုတ္ဆက္ခြဲခြါျခင္းရဲ႕ နိမိတ္ပံုဟာ
ခါးသီးတဲ့ ရင့္က်က္မွဴ႕တစ္ခုရဲ႕ တမန္ေတာ္ေလလား॥
အပါယ္ခံသတၱဳတစ္ခုရဲ႕ သိပ္သည္းမွဴ႕ဟာ
ကမၻာေလာကၾကီးတစ္လံုးကို တုန္လွဳပ္ေစခဲ့တယ္…।
သို႕ေသာ္… သို႕ေသာ္…
ညွိဳးေလ်ာ္ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေရာ္၀ါေတြေအာက္မွာ
ငါလမ္းေပ်ာက္ခဲ့ရ...
ေလနီရိုင္းတစ္စု ငါ့ဆံစေတြကိုအေဟြ႕မွာေတာ့
ျမင္ျမင္ကရာ ေသြးေတြလႊမ္းလို႕
အားလံုးကိုေက်ာခိုင္း
ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ေျခရာမ်ား……………॥
ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)
(၂၄।၇।၂၀၁၂) (အဂၤါေန႕)
မွတ္ခ်က္... တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းမေတြဟာအခ်စ္နဲ႕တန္ဖိုးညီမွ်မွဴ႕မရွိၾကဘူး..
