အခ်စ္ဟုေခၚဆိုျခင္းငွာမထိုက္တန္ေသာ

အစဥ္မတည္ျမဲေလေသာ တိမ္ေတြေအာက္

လမ္းအတူေလွ်ာက္ခဲ့သူ...

ေမွာက္က်ခဲ့တဲ့ တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သစၥာေတြ

လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ သန္႕သက္ျခင္းကင္းမဲ့လွ်က္...

ဆြတ္ပ်ံ႕ျခင္းကင္းတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခု

မွားယြင္းစြာရူးသြပ္ကိုးကြယ္ခဲ့မိျခင္းလား....

အဆံုးအစမဲ့လြင့္ပါးခဲ့တဲ့တို႕ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ျခင္း

မည္ကာမတၱဆိုသာယံုေပါ့....

ေဆာင္းညတစ္ခုရဲ႕ေအးျမတဲ့ရင္ခုန္သံေတြ

ျပန္တမ္းတမိသေလာက္ေတာင္ ဖမ္းဆုပ္မရႏိုင္ခဲ့...

လြဲမွာစြာအေျဖထုတ္ခဲ့မိတဲ့ သီအိုရမ္မ်ား

ငါ့ရဲ႕တခဏတာေတြေ၀မွဴ႕ေအာက္မွာ စာလံုးေတြေပ်ာက္ရွခဲ့...

 ထာဝရဟုဆိုအပ္ေသာကတိေတြ

အတၱဖံုးတဲ့ျခံဳလႊာေတြသာ ညိဳ႕မွိဳင္းစြာ၀တ္ဆင္ခဲ့...

 ထိန္းညွိမရႏိုင္တဲ့ႏွလံုးသားသံစဥ္မ်ား

အေယာင္ေဆာင္ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုေအာက္မွာညွိဳ႕ခ်က္မိခဲ့ရျခင္း...

ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ႏွလံုးသားတစ္စံု

အစြန္းခြ်တ္ေဆးနံ႕ေတြသာ စြဲက်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕....

မခ်စ္တတ္ေသာမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္ေသာေယာက်္ားတစ္ေယာက္

ကစဥ့္ကလ်ားရင္ခုန္သံေတြ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ့တခဏမွာေတာ့

အခ်စ္ဟုေခၚဆိုျခင္းငွာမထိုက္တန္ေသာအခ်စ္တစ္ခုေမြးဖြားလာခဲ့ေတာ့တယ္...

ခံစားေရးသားသူ ××× ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး) 

(၂၇.၇.၂၀၁၂) ည ၁၀း၃၅မိနစ္