ဒီကေန႕ဒၚျမရင္၏သား ဘြဲ႕ယူမည့္ေန႕ျဖစ္သည္။ အလွျပင္ဆိုင္ထဲက ကိုယ္လံုးေပၚ မွန္ၾကီးေရွ႕ရာက္ေနသာဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ သားဝယ္ေပး လိုက္တဲ့ ေခတ္ေပၚအေကာင္းစားအက်ီၤဝမ္းဆက္အစကို ေတာင္ရြာသစ္က
မိႏွဲဆီမွာ အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ တစ္လေလာက္ ေစာင့္ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ မွန္ေရွ႕ရပ္လွ်က္ ဘယ္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္၊
ညာဘက္လွည့္ ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ မအားမလပ္ ရွိရသည့္အထဲ သားအေၾကာင္းေျပာေန၊
ၾကြားေနရတာလည္း သူမအတြက္ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္။ ေဒၚျမရင္ဘဝမွာ ဒီကေန႕ဒီအခ်ိန္ကို ေစာင့္ခဲ့ရတာၾကာျပီေလ။
သားကို ဒီအရြယ္ ေရာက္ေအာင္ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့ျခင္း၊ လူေနမွဴ႕အဆင့္အတန္းကအစ၊ ပညာအရည္အခ်င္းကို
ေက်ာင္းျပီးေအာင္ထိ လူတန္း ေစ့ထားႏိုင္ခဲ့ျခင္းအေပၚ သူမဂုဏ္ယူမိသည္။ သားရဲ႕ၾကိဳးစားမွဴ႕ေၾကာင့္
သူမတို႕ဘဝမွာ ပညာေရးအေနႏွင့္ေရာ လူမွဴ႕ေရး အက်င့္စာရိတၱအတြက္ပါ ပူပန္ျခင္းမရွိခဲ့ရေသာ
သားအတြက္ သူမဂုဏ္ယူခ်င္သည္။ သားကလည္း အခုဘြဲ႕ယူျပီး ေနာက္တစ္ဘြဲ႕ယူရဦးမည္ ဆိုေခ်သည္။
က်ဴဆိုလား၊ မာစတာဆိုလား။ သူမကေတာ့ က်ဴဝင္သည္ဟုသာေျပာတတ္သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ သားက်ဴဝင္သည္ဆိုေတာ့
သူမအတြက္ေတာ့ ထီေပါက္သေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ သားဘြဲ႕ယူအတြက္ လည္း သူမအားခဲထားခဲ့သည္။
ယေန႕ေတာ့ သူမအလွဆံုးျဖစ္ရမည္။ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ခ်ီကာ သားလက္ကိုတြဲျပီး ဓာတ္ပံု ေတြအားရပါးရရိုက္ပစ္လိုက္ဦးမည္။
ေျပာရဦးမည္။
သူမငယ္စဥ္ကဆိုလွ်င္ သူမတို႕ျမိဳ႕ေလးေပၚက အလွဴေတြ၊ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲေတြမွာ ဆိုရင္ သူမက
ဖက္စိမ္းကြမ္းေတာင္ကိုင္ အျဖစ္မပါမျဖစ္။ ဟိုတုန္းကဆိုလွ်င္ ဒီလိုဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ျမရင္ေဟ့ဆိုလွ်င္ ျမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ ကာလသားေတြ ေခ်ာင္းေျမာင္းပိုးပန္းၾကတာ တစ္ျမိဳ႕လံုးနီးပါး။ ဒီလိုေျပာလွ်င္
ပိုသည္ဟု ထင္ေပလိမ့္ မည္။ ျဖဴႏုေခ်ာေမာ ေနတဲ့ ျမရင္ကို ျခဴခ်င္သူေတြမနည္းမေနာ။ ျမရင္ကလည္း
အေခ်နဲ႕ ေပပဲ။ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစားဆိုလွ်င္ ေပၚတာနဲ႕ ျမရင္ခါးေပၚ ေရာက္သည္။ အေဖက သူတို႕ေခတ္၊
သူတို႕အခါ ေလဘာတီမျမရင္ကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့သည္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမရင္ဟုေပးခဲ့တာဟုဆိုသည္။
တစ္ခါက မွတ္မိေသးသည္။ သူမတို႕ျမိဳ႕ကေလးကို ပုလင္းစိန္၊ ဖန္ခြက္စိန္ တို႕ဇာတ္အဖြဲ႕ လာကသည္။
ထိုအခ်ိန္ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ေခတ္စား ေနေသာကာလလည္းျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစားအသစ္အဆန္း ေပၚျပီ ဆိုတာနဲ႕
ခါးေပၚတင္တတ္ေသာ ျမရင္က မိုက္ကယ္ ဂ်က္ဆင္အက်ီၤတိုးလို႕တြဲေလာင္းေတြနဲ႕ ပြဲသြားၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့
အေဖရိုက္တာခံခဲ႕ရေသးသည္။ ပန္းဆိုလွ်င္လည္း မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ဗန္းျပတ္မွာျပီးဝယ္လိုက္သည္။
သနပ္ခါးေျခဆံုး၊ ေခါင္းဆံုးလိမ္းကာ ေခါင္းေပၚက ပန္းေတြကလည္း ပြဲခင္းထဲကနတ္ကေတာ္နီးနီး
ပန္ထားသည္။ လမ္းထိပ္က ျမရင္ငွားေနက် ဆိုက္ကားဆရာၾကီးကဆို ဟဲ့.. ျမရင္ ဖေနာင့္ေရာ ပန္းမပန္ဘူးလားဟဲ့
ဟု..ကာလသားမ်ားေရွ႕တြင္ ေျပာဖူးသျဖင့္ ရွက္ရမ္းရမ္းကာ အျပင္မထြက္ရဲ ဘဲတစ္ပတ္ေလာက္ အိမ္တြင္းေအာင္း ေနဖူးသည္။
ေက်ာင္းကပြဲဆိုလွ်င္ လည္း ျမရင္တို႕ကပါလိုက္ေသး၊ သၾကၤန္ယိမ္းဆို လွ်င္လည္းမပါမျဖစ္၊
ထီကနဲဆို ျမရင္တို႕ပါသည္။ တစ္ခါက ျမရင္တို႕ ျမိဳ႕ကေလးက ပေဒသာရံုမွာ ေက်ာ္ဟိန္းေဖ်ာ္ေျဖပြဲ
သြားၾကည့္ရာ တစ္ျမိဳ႕လံုးကမိန္းမေတြ အုတ္အုတ္ခဲခဲ အားေပးၾက ေသာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးအမ်ားစုက
မေက်နပ္သျဖင့္ အုတ္ခဲက်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပစ္ၾကခတ္ၾကျဖင့္ ရံုကြဲေလရာ ဖိနပ္ကိုထဘီ ၾကားထိုးျပီး
ရံုေနာက္ေဘးက ေခြးတိုးေပါက္ကေန သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဖေနာင့္နဲ႕တင္ပါး တစ္သားတည္းက်ေအာင္ ေျပးရဖူးသည္။ အဲဒီေလာက္ကဲခဲ့ေသာ ျမရင္တို႕ကို အပိုးမက်ိဳးေသာ မိန္းမေတြဟုထင္လွ်င္ မွားပါလိမ့္မည္။
ျမရင္
ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖက ေသာင္သာသည္။ ျမရင္အတြက္လည္း ေနဖို႕၊စားဖို႕၊ သံုးဖို႕မပူရ။ သို႕ေသာ္
ျမရင္ငယ္စဥ္ကတည္းက အလုပ္ေသြးပါသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ ျမရင္သံုးဖို႕မုန္႕ဖိုး အိမ္ကဘယ္ေလာက္ေပးေပး၊
အဝတ္အစားဖိုး၊ အပိုသံုးစရိတ္ေတြအထိ ျမရင္ရွာလို႕ရသည့္ ပိုက္ဆံႏွင့္ သံုးသည္။ သားတို႕ေျပာေနေသာ
ေခတ္စကား ႏွင့္ေျပာရလွ်င္ ခုနကေျပာခဲ့သလို ဖလန္းဖလန္းထဖို႕ စရိတ္ပါ ဘယ္ေတာ့မွ မိဘဆီကလက္ျဖန္႕ မေတာင္းခဲ့ရ။
ေစ်းထဲမွာ အတိုးေပးသည္။ အဘိုးတို႕ရြာက လက္ေဆာင္ေပး လိုက္သည့္ ပစၥည္းေတြကို ေန႕ျပန္တိုးျဖင့္
ေစ်းထဲျပန္ေရာင္းသည္။ ညေနေစ်းသိမ္းခါနီးျပီ ဆိုလွ်င္ ေမႊးၾကိဳင္ေဖြးဥေနေသာ ျမရင္တစ္ေယာက္
စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ ေစ်းထဲလွည့္ပတ္ျပီး အတိုးအရင္းေကာက္သည္။ မနက္ပိုင္းေတာ့ ပိုက္ဆံလိုေနရင္ေတာင္
အေၾကြးသြားမေတာင္းရဲ။ ေစ်းသည္မေတြ ေစ်းဦးမေပါက္ေသးလို႕ နင္ပဲငဆ ေအာ္အဆဲခံရရင္ မခက္လား။
စီးပြားေရး အေနႏွင့္လည္း မေခခဲ့ေသာ ျမရင္ျဖစ္ပါသည္။ ျမရင္ေၾကာက္တာကေတာ့ အေဖပဲရွိသည္။
ေဒါသၾကီးေသာ အေဖက စိတ္ထဲ မေတြ႕ရင္ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္တတ္သည္၊ ၾကိမ္တံပ်ာႏွင့္လည္းေဆာ္တတ္သည္။
အေဖေဒါသထြက္ လွ်င္အေမ လည္း ျငိမ္ျငိမ္မေနရ။ အေဖႏွင့္ ျမရင္တို႕ ေမာင္ႏွမ ေတြၾကား အျမဲဝင္ျပီး
ဖာရေထးရသည္။ အေမကေရွ႕ကေန ကာဆီး ကာဆီး ေျပာေနျပီဆိုတာနဲ႕ ျမရင္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ၊ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန
ထြက္ထြက္ေျပးၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အေဖဘယ္လိုရိုက္ရိုက္ သမီးအၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ ျမရင္ကိုေတာ့
တျခားေမာင္ႏွမေတြထက္ နည္းနည္းေလး ပိုခ်စ္ခဲ့မည္ ဟုျမရင္ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ျပီးေတြးခ်င္သည္။တစ္ခါကဆိုလမ္းထိပ္က ေတေလဂ်ပိုးက ျမရင္တို႕အိမ္ေရွ႕ကေန ျမရင္ကိုေခ်ာင္းေျမာင္းပိုးပန္းရာ
ျမရင္လည္း ျပန္မၾကိဳက္မိပါဘဲ နင္မ်က္ႏွာသာေပးလို႕ ဟိုအေကာင္က ဝိုက္ရဲတာ ဆိုျပီး အေသေဆာ္ဖူးသည္။
သို႕ဆိုေတာ့လည္း ျမရင္တို႕ ဘာမွျပန္မေျပာဝ့ံခဲ့သည္ပဲ။ အေဖ့ရဲ႕ ဗီတိုအာဏာေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရသည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အေဖနဲ႕ေနရတာ သိပ္စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သည္ဟု ခဲစားခဲ့ရဖူးသည္။ ျမရင္မွ
ေလာကၾကီးအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ေသးတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ အေဖ့ေမတၱာႏွင့္ အေမ့ဂရုဏာကို ျမရင္တို႕
အလံုးစံု နားမလည္ခဲ့ေသး။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ တစ္ေခတ္တစ္ခါကေတာ့
ျမိဳ႕ကေလးမွာ ျမရင္တို႕ေခတ္ ျဖစ္ဖူးခဲ့သည္ေလ။
အေမ..
မျပီးေသးဘူးလား….. ဘြဲ႕ယူမယ့္ ကိုၾကီးေတာင္ အကုန္ျပီးေနျပီ.. ေနာက္က်ေနဦးမယ္ေနာ္….
အေမပဲသိပ္လွခ်င္..
သမီးက
ျပံဳးစိျပံဳးစိေျပာလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ မွန္ေရွ႕ရပ္ျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိေသာ ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္
လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္ေရာက္လာသည္။
ဟဲ့…
သားဘြဲ႕ယူလို႕ အေမလွခ်င္တာ ဘာျဖစ္သတုန္း…. ညည္းအပူပါလား.. ေအးပါ… ေျပာထား ညည္းဘြဲ႕ယူတဲ့အခ်ိန္မွ
ငါမ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႕ လိုက္တက္ဦးမယ္..
ေအာ္…
အေမကလည္း သမီးကအဲလိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး…. အခုကို ၈နာရီထိုးေနျပီေလ… ၈နာရီခြဲကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲ
ဝင္ရမွာ… ေနာက္က်မွာစိုးလို႕ေျပာမိတာပါ….
ေအးပါဟယ္….
ျပီးပါျပီ…. ညည္းႏွယ္…. လာျပီေဟ့ … လာျပီ…
ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္
သမီးျဖစ္သူႏွင့္ အေျခအတင္ေျပာျပီး မွန္ေရွ႕ကေန ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဘြဲ႕ဝတ္စံုၾကီးနဲ႕
ဘြဲ႕ခေမာက္ၾကီး ေဆာင္းလို႕ သားက က်က္သေရရွိေနလိုက္တာ။ အရင္ကဆို ဘြဲ႕ဦးထုပ္ၾကီးေတြ
ေဆာင္းထားတဲ့သူေတြ ျမင္တိုင္း သံခေမာက္ၾကီးထင္ျပီး ေလးၾကရွာမွာပဲဟု ထင္ခဲ့သည့္ ေဒၚျမရင္
ညက သားဦးထုပ္ကို ကိုင္ၾကည့္မွ စကၠဴဂ်ပ္ေတြနဲ႕ ဦးထုပ္ၾကီးဟုသိကာ သမီးမသိေအာင္ ေခါင္းေပၚတင္ျပီး
မွန္ထဲၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ ခုေတာ့ ဝတ္စံုျပည့္နဲ႕သားကို ၾကည့္ရင္း သူမေက်နပ္မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အိမ္ကကားစီးလွ်င္ ေရွ႕ခန္းကထိုင္ရမွ ေက်နပ္ေသာ ေဒၚျမရင္ ဒီေန႕ေတာ့ သားကိုေရွ႕ခန္းထိုင္ရေအာင္
သူမက ေနာက္ခန္းထဲကို ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားအေမ ေတြၾကြားၾကြားသြားၾကတဲ့
ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ၾကီးထဲ သားနဲ႕တူတူ ဂုဏ္သေရရွိရွိ ဖိတ္ၾကားခံခဲ့ရျပီ။ ပါခ်ဳပ္ဆိုလား သားတို႕ေျပာေျပာေနတဲ့
ပါေမာကၡၾကီးေတြ အမ်ားၾကီးက ဝတ္ရံုဖားဖားၾကီးေတြနဲ႕ စင္ေပၚတက္ယူရမယ္ဆိုပဲ။ စည္ေတာ္ၾကီးေတြလည္း တီးၾကမွာဆိုလား သူမ်ားေတြေျပာၾကတုန္းက
ေဒၚျမရင္ ရင္ေတြခုန္ျပီး သားဘြဲ႕ယူရက္ကို ထိုင္တြက္ေနခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ေရာက္ေခ်ျပီ။
ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေရွ႕ေရာက္ကတည္းက ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံေတြတဒိန္းဒိန္းစၾကား ရျပီျဖစ္သည္။ ဆိုင္းသံေတြ
တဒိန္းဒိန္းၾကားမွာ သားနဲ႕အေရာင္တူ၊ အေရာင္ကြဲဘြဲ႕ဝတ္စံုေတြနဲ႕ အတူလိုက္လာတဲ့ မိဘေတြဆီကလည္း
လည္ပင္းေတြ လက္ေတြကေန ေရႊသံ၊ ေငြသံေတြ တခ်ြင္ခ်ြင္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ျမရင္တို႕ငယ္ငယ္ စတိတ္ေက်ာင္းတက္စဥ္က
ဆိုခဲ့ရေသာ မၾကားရတာၾကာျပီျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံလည္းၾကားေရာ လူကမတ္တပ္ ၾကီးရပ္ျပီး
ၾကက္သီးေတြတဖြားဖြားထလာသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုပင္ သတိရတဲ့အပိုင္းက်ယ္က်ယ္ေအာ္၊
ေမ့ေနတဲ့ အပိုင္းေတြဆို သူမ်ားေတြႏွင့္ ေရာေယာင္ျပီးဝါးခ်ခဲ့ရသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ျပီးလို႕
ပါခ်ဳပ္ေတြအျပင္ထြက္ျပီဆိုေတာ့လည္း ေနာက္က စည္ေတာ္ၾကီးေတြက ထီခနဲ၊ ထီခနဲ တီးလိုက္တာ
ရင္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႕ ငိုခ်င္သလိုၾကီးကိုျဖစ္လို႕။ လူၾကားသူၾကားထဲလည္း ရွက္ေသးသျဖင့္
က်ကာနီး ဆဲဆဲ မ်က္ရည္ေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ပစ္ရသည္။ သားတို႕အေဖျမင္သြားလွ်င္ ဟားမွာလည္း
စိုးရေသးသည္ေလ။ အျပန္လမ္းမွာလည္း စတူဒီယိုမွာ သားကိုအလယ္ မွာထားျပီး ေဒၚျမရင္တို႕ မိသားစုေတြ
ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုဓာတ္ပံုကိုျပန္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ့ သားလက္ကို ဆြဲျပီး ဂုဏ္ယူေနေသာ
ခပ္ေမာေမာ့ေဒၚျမရင္ကို ေတြရေပလိမ့္မည္။
အခုတေလာ
ေဒၚျမရင္ က်န္းမာေရးကသိပ္မေကာင္းခ်င္။ အသက္ကလည္း ငါးဆယ္ထဲဝင္ခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ ေခတ္မီမီေနရေသာ
ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ ေသြးကလည္းတိုးခ်င္၊ အစာအိမ္ကလည္း တစ္ခါတစ္ခါေဖာက္ျပီဆို ေလေတြအန္ျပီး
တစ္ေနကုန္ ဘာမွစားမရကလည္းျဖစ္တတ္ေသး၊ ဟိုတေလာကလည္း လူကဟိုက္တိုက္တိုက္ၾကီး ျဖစ္ေနလို႕
ေဆးခန္းသြားျပီး ေဆးစစ္ၾကည့္ေတာ့ ဆီးခ်ိဳဆိုလား၊ ဘာဆိုလား။ က်န္းမာေရးမေကာင္းျပီ ဆိုကတည္းက
သူမစိတ္ထဲ ဝမ္းနည္းတာလိုလို၊ အထီးက်န္တာလိုလို ခံစားေနရသည္။ အိမ္မွာက သမီးကေတာ့ရွိပါရဲ႕။
ျပဳစုေပးေပမယ့္ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ သားကိုလည္း လြမ္းခ်င္ခ်င္။ အရင္က ဖုန္းေျပာရတာအလုပ္ရွုပ္သည္
ထင္ခဲ့တဲ့ ေဒၚျမရင္ အခုေတာ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းတိုင္း သားကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီးရင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။
သားရဲ႕ ဘာေဆးေသာက္၊ ဘယ္လိုေနဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့အသံၾကားရတိုင္း ငယ္ငယ္က သားတို႕က်န္းမာေရးမေကာင္းတိုင္း
ဂရုစိုက္ခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ေတြးမိျပီး တစ္ေယာက္ တည္းလည္း ျပံဳးခ်င္ျပံဳးေနမိတတ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚျမရင္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေက်နပ္ပါသည္။ သားအတြက္လည္း စိတ္ခ်ရျပီ။ သမီးအငယ္
အနားမွာရွိေနေတာ့လည္း တက်က္က်က္။ သမီးကိုလည္း မခ်စ္တာ ေတာ့မဟုတ္။ နီးတက်က္က်က္၊ ေဝးတသက္သက္
သေဘာမ်ိဳး။ သမီးကလည္း သူ႕သားေတာ့ဘယ္လို၊ သမီးေတာ့ ဘယ္ညာႏွင့္ဂ်ီတိုက္တိုင္း သူမငယ္စဥ္ကဘ၀ကိုျပန္စဥ္းစားမိရင္း
မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးေတြအေပၚ ခ်စ္ေသာ တန္းတူအခ်စ္ေတြကို နားမလည္ဘဲ အေဖ့အေပၚ အျပစ္တင္ခဲ့မိတာေတြ
ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ အခုေတာ့ မိဘတို႕ရဲ႕ ေမတၱာ ေတြ၊ ေစတနာေတြကို ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ ရင္ႏွင့္ရင္း၍
အလံုးစံု နားလည္ခဲ့ျပီ။ သမီးကိုေတာ့ ညည္းတို႕မိဘျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္နားလည္လာလိမ့္မယ္ေအ..
ဟုသာ ေျပာခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ေျပာလို႕လည္း အပ်ိဳရိုင္းအရြယ္ သမီးက နားလည္ႏိုင္မွာမွမဟုတ္တာပဲ။
အသက္ၾကီးလာလို႕လားမသိ။
ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခ်င္လာသည္။ သူမခံစားေနရ တာေတြရင္ဖြင့္ခ်င္လာသည္။
သူမငယ္စဥ္ကဘ၀ေတြ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြကို သားေတြသမီးေတြကို အားရပါးရ ျပန္ေျပာမိသည္။
တစ္ခါတစ္ေလလာေသာ သားကေတာ့ အေမ့လက္ကိုကိုင္ျပီး အေမေျပာတာေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္တတ္ေသာ္လည္း
အတူေနသမီးကေတာ့ အျမဲတမ္းအေမ့ဓာတ္ျပားေဟာင္းၾကီးပဲ နားေထာင္ေနရတာဟု ဆိုေလတိုင္း သူမက်ိတ္က်ိတ္ျပီး
၀မ္းနည္းေနတတ္ျမဲ။ သားတို႕အေဖကလည္း ငယ္ငယ္ကထက္စာလွ်င္ ရစ္လံုး၊ ေဖာက္လံုးေတြျဖင့္ သူမနီးနီးစကားေတြမ်ားလာသည္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မသိ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ညစ္ညဴးေနလွ်င္သာ သူ႕အေဖရစ္တာေတြကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ျဖစ္မိတာ၊
တစ္ခါတစ္ခါ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ျပန္ေျပာေနမိၾကရင္း လက္ရွိ အသက္အရြယ္ေတြေမ့ကာ
မေမာတမ္းေျပာေနမိၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ
မိသားစုထမင္းဝိုင္းကို စံုစံုလင္လင္စားခ်င္မိသည္။ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းကေလးထဲက သားနဲ႕သမီးရဲ႕
ဟင္းလုသံေတြ၊ စကားေျပာၾကဆိုၾကျဖင့္ ၾကြက္စီၾကြက္စီအသံေတြ တိတ္ဆိတ္ခဲ့တာ ၾကာျပီေလ။ ထိုအခ်ိန္ေတြကို
ေဒၚျမရင္ ျပန္ရႏိုင္လွ်င္ျဖင့္ ျပန္ရခ်င္ပါေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သားအသက္က သံုးဆယ္နားကပ္လာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ဆူမိပူမိေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ သားက ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးအေမေရ
ဟုဆိုကာ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ အေမကိုျပန္ေျပာတတ္သည္။ ဖုန္းေတြခဏခဏဆက္သျဖင့္ ဖုန္းေဘလ္ေတြကုန္သည္ဟုဆိုကာ
သားတို႕ အေဖကေျပာလည္း ေဒၚျမရင္ကေတာ့မမွဴ႕။ သူမမွာ ဖုန္းဆက္အလြမ္းေျဖစရာ ဒီသားပဲရွိသည္ေလ။
သမီးအငယ္ကလည္း မၾကာခင္မွာ တကၠသိုလ္တက္ရေတာ့မည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ေတာ့မည္။ သူမအတြက္
ေတြးလိုက္တိုင္း ေတြးလိုက္တိုင္း တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ရမည္ကို မခံစားႏိုင္ျဖစ္ရသည္။
အသက္ၾကီးလာေလ မိသားစုစံုစံုညီညီ ေနခ်င္ေလ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သားေတြသမီးေတြႏွင့္ တစ္စုတစ္စည္းတည္းေနရကာ
လက္ေရတျပင္တည္း စားခြင့္ရခ်င္တာသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ဆီကျပန္ေမွ်ာ္လင့္မိတာ ဂရုစိုက္မွဴ႕နဲ႕
နားလည္မွဴ႕သာျဖစ္သည္။
အခုတေလာ
ေဒၚျမရင္ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း အသက္အရြယ္ၾကီးျပီျဖစ္တဲ့ အေမနဲ႕ တိမ္းပါးသြားတဲ့ အေဖတို႕အတြက္
အျမဲဆုေတာင္းေပးျဖစ္သလို အေဝေရာက္ေနတဲ့သား က်န္းမာအဆင္ေျပေစဖို႕နဲ႕ သမီးအတြက္ပဲျဖစ္သည္။
ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ ဆုေတာင္းဖို႕ေတာင္ေမ့ေနတတ္လို႕ ဘုရားရွိခိုးျပီးကာနီးမွ တက္သုတ္ရိုက္ဆုေတာင္းခဲ့ရတာလည္း
မ်ားျပီ။ အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြလည္း ဥပုသ္ေကာင္းေကာင္းမေစာင့္ႏိုင္။ သားေတြသမီးေတြအားတဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ
သူတို႕ေတြကို အိမ္ေခၚျပီး စကားေတြတဝၾကီးေျပာ ေနခြင့္ရတာကို ေဒၚျမရင္ေက်နပ္ေနတတ္သည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူမရဲ႕ဇရာကိုလည္း တစ္ခ်က္ ေမ့ထားႏိုင္ေသးသည္။
ေဒၚျမရင္
အခုတေလာ ေတြးမိလာတာလည္းရွိသည္။ သားေတြသမီးေတြၾကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျမးေလး ေတြလည္းထိန္းခ်င္ေသးသည္။
ဟိုတစ္ရက္က သားကိုေျပာမိေတာ့ သံုးဆယ္နားနီးေနျပီျဖစ္တဲ့ သားျဖစ္သူက လူပ်ိဳေလး အလားရွက္ကန္းကန္းျဖင့္
အေမ့ကို ေျမးကေလးေမြးေပးမယ့္ အေမ့ေခ်ြးမေလာင္းမွ မရွိေသးတာဆိုေတာ့ ေဒၚျမရင္ မ်က္ႏွာက
ကေလးဆိုးၾကီးလို စူေကာက္ေကာက္ျဖင့္ မေက်နပ္ခ်င္။ သားကိုလည္း အျဖစ္မရွိဘူးရယ္လို႕လည္း
အျပစ္တင္ လိုက္ခ်င္ေသး။ ဟုတ္သည္ေလ။ ေဒၚျမရင္တို႕တုန္းကဆို သားတို႕အေဖက ႏွစ္ဆယ္စြန္းစြန္း၊
ေဒၚျမရင္က အသက္ ႏွစ္ဆယ္မွာပင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္ေလ။ ခုေတာ့ျဖင့္ သားက ဆင္ေျခဆင္လက္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္
သူမအတြက္ ေခ်ြးမေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ အျဖစ္ရွိရွိ မရွာႏိုင္။ ကိုယ္ကလည္း ရွာမေပးခ်င္။
ေတာ္ၾကာ ေခ်ြးမေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေတြ႕ ရရင္ေတာ္ေသး။ မေတာ္.. မေကာင္းတဲ့ေခ်ြးမနဲ႕တိုးမွ
သူမေခါင္းေပၚအျပစ္က်မွာလည္း မခံႏိုင္။ သားလည္းတစ္သက္လံုး စိတ္ညစ္ရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးအျဖစ္မခံႏိုင္ျဖင့္
ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းကိုက္ရပါသည္။ ေျမးလိုခ်င္တဲ့ပိုးထေန တာက သူမတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။
သားတို႕အေဖကလည္း ေျမးခ်ီခ်င္တာ ရြပိုးကိုထိုးလို႕။ ဟိုတစ္ရက္ကဆို မေအာင့္ႏိုင္မအီးႏိုင္ျဖင့္
ေဒၚျမရင္ကို လာျပီးရင္ဖြင့္ေသးသည္။ ေဒၚျမရင္လည္း ျပံဳးစိစိျဖင့္ သူမအၾကံကိုေတာ့ ဖြင့္မေျပာ
လိုက္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတြးမိရင္း အသံထြက္လို႕ပင္ ရယ္မိေသးေတာ့ သားတို႕အေဖက မ်က္ေစာင္းတဝဲဝဲ..။
ေဒၚျမရင္ေျမးလိုခ်င္တဲ့ပိုးက
ထိန္းမႏိုင္၊သိမ္းမရပါဆိုမွ အိမ္ေရွ႕က အဘိုးၾကီးအဘြားၾကီး လင္မယားက ျမိဳ႕ေပၚ က သူတို႕သားလင္မယားရဲ႕
မထိန္းႏိုင္လို႕ ပို႕လိုက္တဲ့ သားဦးေလး သူတုိ႕အေခၚ တုန္သဲေလးကို ခ်ီျပီး လမ္းသလား
ေနရင္ သူတို႕ကိုလည္း ျမင္ျပင္းကပ္၊ ကိုယ့္သားကိုယ္လည္း အားမလို၊အားမရပိုျဖစ္လာရသည္။
ဒီအရြယ္ၾကီးက်မွ ေျမးကေလးတစ္ေယာက္ ရတာ ကၠေျႏၵကိုမရႏိုင္ဘူး လို႕လည္း မနာလိုတိုရွည္
ေတြးမိရေသး။ မေနႏိုင္တဲ့ အဆံုး သားတို႕အေဖကို တိုင္ပင္ရသည္။ သားကို ျမိိဳ႕လယ္က ေဒၚေအးျမိဳင္သမီးနဲ႕
စကားေၾကာင္းၾကည့္ရရင္ မေကာင္း ဘူးလားဟု။ သားတို႕အေဖကလည္း ဘယ္တုန္းတည္းက ၾကိတ္ၾကံထားသည္မသိ
တစ္ခ်က္တည္း ေခါင္းျငိမ့္ လိုက္သည္။ ဒါနဲ႕ သားဆီလွမ္းေမးၾကည့္ေတာ့ အေမတို႕ေကာင္းရင္ေကာင္းသလိုစီစဥ္ၾကပါဆိုေတာ့
ေဒၚျမရင္အေပ်ာ္က ငယ္ထိပ္ တက္ေဆာင့္သည္။ သူမတို႕လင္မယား ေဒၚေအးျမိဳင္တို႕အိမ္ကိုသြားျပီး
လူၾကီးစံုရာ ညွိၾကႏွိဳင္းၾကေတာ့ လူၾကီးခ်င္းလည္း အဆင္ေျပ ေကာင္မေလးကလည္း ေခါင္းျငိမ့္သျဖင့္
ေဒၚျမရင္တို႕လင္မယား ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ဝမ္းသခြပ္ေတြထကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ၾကသည္။ သားတို႕မဂၤလာေဆာင္အတြက္
ခန္းဝင္ပစၥည္းေတြ၊ အေရာင္ေတြကအစ မဂၤလာေဆာင္ရက္ ခ်ိတ္တာအဆံုး ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ ကိုယ္တိုင္စီစဥ္ခဲ့သည္။
ကိုယ္ေတြတုန္းက ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ခန္းခန္းနားနာ းမဂၤလာမေဆာင္ခဲ့ရသမွ် သားတို႕ေတြကို
အခမ္းနားဆံုးျဖစ္ေစရမည္ဟု ေဒၚျမရင္ ၾကိမ္းဝါးထားသည္။
သို႕ေသာ္
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေျခအေနမ်ားသည္ ျဖစ္တတ္ေလစြ။ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ စီစဥ္ေနစဥ္မွာပင္ သတို႕သမီးက
ခုိးရာလိုက္ေျပးသြားခဲ့သည္။ ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ မဂၤလာဦးခန္းထဲထိုင္ကာ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ
အေတာ္ၾကာၾကာ ငိုင္တိုင္တိုင္ၾကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေခတ္ကာလသားသမီးမ်ားကိုလည္း ေဒၚျမရင္
နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ထိုေန႕ကစျပီး ေဒၚျမရင္စကားနည္းသြားသည္။ သားဆီကဖုန္းဆက္လာလည္း
အင္း.. အဲ ေလာက္သာျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ျပီး တစ္ေယာက္တည္းေတြးေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေဒါသထြက္လွ်င္
သားတို႕အေဖကို ရန္ေစာင္ေနတတ္သည္။ သားတို႕အေဖကေတာ့ နားလည္သေဘာေပါက္သလို ေဒၚျမရင္ကို
ျပံဳးျဖဲျဖဲၾကည့္သည္။
ဒီလိုႏွင့္
တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ သားဆီကဖုန္ဝင္သည္။ အေမ ေနာက္လက်ရင္ သားရဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႕ယူဖို႕ ရွိတယ္ေနာ္တဲ့..။
ေဒၚျမရင္ လွဳပ္ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီေန႕က ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ တစ္ေနကုန္စကားမေျပာ။
ညေနေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာထဲကေန ေငါက္ခနဲထထိုင္ျပီး သားဆီဖုန္းဆက္သည္။ သားဘြဲ႕ယူအတြက္ ဒီတစ္ခါေတာ့
အေမ့စိတ္ၾကိဳက္အေရာင္ေလးကို သားၾကိဳက္တဲ့အစသာဝယ္ေပးလိုက္ေတာ့ဟုဆိုကာ ပန္းဆီေရာင္ လွမ္းမွာေတာ့
သားက အေမရယ္.. ေတာေရာင္ၾကီး ဆုိျပီး ေျပာေနေသးတာမို႕ ငါမွာတာသာဝယ္ေပးလိုက္စမ္းပါဟယ္ဟု
ဆိုကာဖုန္းခ်လိုက္ သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတာ့ သူမအတြက္ ပန္းဆီေရာင္ဝမ္းဆက္ကို သားကလူၾကံဳႏွင့္ပါဆယ္ထည့္လိုက္
သည္။ သားဆီကအက်ၤီရတာနဲ႕ ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ အက်ီၤထုပ္ကိုင္ကာ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္သြားေတာ့သည္။
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ ဆိုလွ်င္ သူမကို ေျမးေတြတျပျပနဲ႕ၾကြားတတ္ေသာ အဘြားၾကီးေတြရွိသည္ေလ။
မဂၤလာပြဲ ပ်က္သြားကတည္းက သူမတို႕မိသားစုကို အၾကည့္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ခ်င္ၾကေသာ သူေတြကို
ျပန္ေခ်ရဦးမည္ပဲ။
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေရာက္တာနဲ႕
ေဒၚျမရင္အသံက စြာက်ယ္စြာက်ယ္..။
ဟဲ့
.. မိႏွဲ.. ုဒီအိက်ီၤဝမ္းဆက္ကို သံုးရက္အတြင္းျပီးေအာင္ ခ်ဳပ္ေပးေအ…. ငါ့သားၾကီး ဒီလကုန္တာနဲ႕
ပါက်ဴရီဘြဲ႕ယူမွာ… ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တက္ဖို႕တဲ့ ငါ့သားက လွမ္းပို႕လိုက္တဲ့ သိန္းေက်ာ္တန္
ခ်ိတ္ဝမ္းဆက္ေအ့… ငါ့သား က အေမေတြကိုလုပ္ေက်ြးဖို႕ လူပ်ိဳၾကီးနဲ႕ေနတာ…. ငါ့သားနဲ႕မတန္တဲ့သူေတြကေတာ့
ငါ့သားဘုန္းကံေၾကာင့္ သူ႕ထိုက္နဲ႕သူ႕ကံသြားရတာ… ခုလည္း ငါ့သားဘြဲ႕ယူတက္ရမွာ.. ေနာက္တစ္ခါယူရင္လည္း
တက္ရဦးမွာတဲ့… သူမ်ား သားသမီးယူျပီး လုပ္ေက်ြးရ မယ့္အစား ကိုယ့္မိဘကိုယ္ လုပ္ေက်ြးရတာဂုဏ္ယူပါတယ္..တဲ့…
သိပ္လိမၼာတဲ့ငါ့သား….
ၾကီးေတာ္ကလည္း
ၾကံၾကံနဲ႕ဖန္ဖန္… ဘယ္က ပါက်ဴရီရမွာတုန္း… ပါရဂူဘြဲ႕မဟုတ္ဘူးလား..
ပါတာေတာ့
ပါတာပဲေအ… ညည္းေျပာတဲ့ပါရဂူဘြဲ႕ကို ယူဖို႕ ဒီအိက်ီၤသံုးရက္အတြင္းျပီးေအာင္လုပ္ေပး…
တျခားအပ္ထည္ေတြရွိတာမရွိတာမေျပာနဲ႕…. ငါကညည္းေဖာက္သည္… ေနာက္လည္း ညည္းဆီပဲအပ္မယ္..
ငါ့သားဘြဲ႕ယူက အားလံုးထက္အေရးၾကီးတယ္.. ငါေျပာတဲ့အတုိင္းျပီးေအာင္လုပ္ေပး…
ဆိုင္ထဲကလူေတြအားလံုး
ဝိုင္းျပီးမ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကတာကို ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္ မမွဴ႕ႏိုင္ေတာ့..။ သူမ အေျပာခံခဲ့ရတာမ်ားျပီေလ။
ေဒၚျမရင္လည္း ေျပာခ်င္တာေတြေျပာျပီးတာႏွင့္ ေက်နပ္စြာထြက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူမအိက်ီၤက
နည္းနည္းေတာ့ေစာင့္လို႕ရပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုင္ထဲမွာ ေျမးၾကြားအဘြားၾကီးေတြရွိတာနဲ႕
အျမင္ ကတ္ကတ္ျဖင့္ ေျပာခ်င္တာေတြေျပာထားခဲ့တာျဖစ္သည္။
ေဒၚျမရင္တစ္ေယာက္
ျမိဳ႕ထဲဘက္ကိုေျခဦးလွည့္ခဲ့သည္။ သားရဲ႕ဘြဲ႕ယူရမယ့္အေၾကာင္း တစ္ရြာလံုးကို ေမာင္းထုရဦးမည္
မဟုတ္ပါလား..
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ကိုကိုးအိမ္ (မႏၱေလး)
