မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕ေကာင္းကင္

ရိုးစင္းမွဴ႕ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အေမွာင္အတိ
မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေကာက္က်စ္လုပ္ၾကံမွဴ႕ေတြ
အျပည့္ဖံုးအုပ္ထား...

မသိေသာသူ မရွိေသာသူ လူတိုင္းေတာ့ခံစားတတ္ၾကတယ္...
တိမ္ေတြငိုေနတယ္
ေကာင္းကင္ၾကီးက စိတ္မေကာင္းစြာပဲ
ေခ်ာ့သိပ္ေပးေနတယ္...

ၾကယ္ေလးေတြ ခေရပြင့္ေကာက္ေနတယ္ ေကာင္းကင္ၾကီးက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ပဲ ပိတ္ကားစ အမဲၾကီးကို ခ်ေပးလွ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးလွ်က္ ခါးသီးမွဴ႕ေတြကို ရင္၀ယ္ပိုက္လွ်က္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြရဲ႕ ထိုးႏွက္မွဴ႕ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့(ငါ) အလြမ္းေတြကိုသာ မ်ိဳခ်ေနမိတယ္..

ေပ်ာ္ရႊင္မွဴ႕ဆိုတဲ့ ရမၼက္ကို ရင္မွာပိုက္
ေလာဘက ေက်ာမေနာက္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္
ခ်ယ္ရီပန္းတို႕ရဲ႕ ရိုးစင္းစင္းႏိုင္လွမွဴ႕က
ငါ့ကို နာက်င္တဲ့ အမွတ္တရတစ္ခု
လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္...

လင္းလက္တဲ့ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက ငါ့ကို ေတာက္ပေစတဲ့ နာၾကည္းမွဴ႕ေတြကို တစ္ေထြးၾကီး ျပန္အမ္းခဲ့တယ္...

မလိုခ်င္ေပမယ့္ အကုန္လံုးကို
လက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္...
စိတ္ထဲကမပါေပမယ့္..
အရာအားလံုးကို ျပံဳးၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္...

ဘ၀ရဲ႕အေရာင္ျခယ္မွဴ႕ကို မခံရခင္မွာပဲ ငါဟာ အျဖဴထည္တစ္ထည္လို ညစ္ညမ္းေနခဲ့တယ္.. ငါတို႕ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးလုိေပါ့...
လမ္းေကြ႕တစ္ေကြ႕၊လူေတြျပြတ္သိပ္
မြတ္သိပ္ဆာေလာင္မွဴ႕ေတြနဲ႕
ဓာတ္တိုင္ကေတာင္ အားမရွိလို႕
ေပ်ာ့ေခြေနေလရဲ႕....

ႏြမ္းပါးတဲ့ ညတစ္ညမွာ အက္ဆစ္ရည္တစ္ခြက္ကို ငါ.. ေမာ့ခ်လိုက္မိတယ္...
ေအာ္.. လူ႕ဘ၀
မူးေ၀ေနလိုက္တဲ့အေကာင္
ေခါင္ရည္ ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္ကို
ေမာ့ခ်လုိက္ရသလိုပဲ...
အဟက္ဟက္.. ရယ္ခ်င္တယ္ကြာ

ခံစားေရးသားသူ... ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)