အတိတ္ေတြဟာ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္
တစ္စကၠန္႕ရဲ႕သံုးပံုတစ္ပံုတိုင္းမွာ တိုက္စားဖ်က္ဆီးေနၾကရတယ္…
ပစၥဳပၸါန္ကေတာ့ ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခုရဲ႕ ရွိစုမဲ့လက္က်န္ေတြကို တရိရိလွိဳက္စားေနရသလို
အလင္းတန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ခံစားသိျမင္ႏိုင္စြမ္းေတြ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်လ်က္….…
အနာဂတ္ေတြကေတာ့ ေစတန္ရဲ႕နိမိတ္ပံုေတြ ဒင္းၾကမ္းထပ္လ်က္ရွိတဲ့ ေျမာင္းတစ္ခုမွာေရာက္ေနခဲ့တယ္….
ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းမရွိေသာ ေဆးတစ္ခြက္လို
အရာရာဟာ ကိုက္ခဲေလးလံျခင္းေတြနဲ႕ ငါ့ဦးေႏွာက္တစ္ခုလံုး ေန႕စဥ္ေသေနခဲ့ရ…..
လကမၻာရဲ႕အၾကြင္းအက်န္တစ္စ ငါ့ကိုလာမွန္တယ္….
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ေရခဲေတြျမစ္ေတြေတာင္ တစ္စစီျပိဳကြဲထြက္ခဲ့ရေပါ့….
ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ ဗုဒၶဟူးျဂိဳလ္က ငါ့ကိုလွမ္းေျပာတယ္…
သူငယ္ခ်င္း… မင္းရဲ႕အေမွာင္ေတြကို ငါတို႕ထြန္းလင္းေပးပါရေစ..
အံ့ၾသမွဴ႕ေတြတစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ေသာၾကာျဂိဳလ္ကေတာင္ ငါ့ကိုေလွာင္ခ်င္ခ်င္…
အလင္းတန္းဆိုေသာအရာတစ္ခုအေရျခံဳထားတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြဟာ
မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္တင္ ဂေယာင္ဂယင္ႏိုင္စြာ တဖပ္ဖပ္ကြာက်ေနခဲ့…..
ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းဆန္တဲ့ သစၥာတရားေတြ
ညီမွ်ျခင္းဆန္ဆန္ ကိန္းဂဏန္းေတြေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရ…
ယံုၾကည္မွဴ႕ဆိုတဲ့ မည္ကာမတၱသစၥာတစ္ခုဟာ ငါတို႕ကမၻာနဲ႕ မ်ဥ္းျပိဳင္က်စြာ
ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းျပီး လည္ပတ္ေနရရွာတယ္…
ၾကီးမားတဲ့ဆြဲငင္အားတစ္ခုရဲ႕ ေစစားမွဴ႕ေအာက္မွာ ယံုၾကည္မွဴ႕ရဲ႕ယံုၾကည္မွဴ႕ေတြ
အနိစၥတရားရဲ႕ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ေသျပေနရတယ္….
ငါ့စိတ္ေတြဆြဲငင္အားမဲ့သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါပိုင္ဆိုင္သမွ်စိတ္နဲ႕ခႏၶာဟာ
စၾကာဝဠာထဲမွာ ကလိုရိုဖီးလ္မရွိေတာ့တဲ့ သစ္ရြက္တစ္ခုလို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့လ်ဲ လြင့္ေမ်ာေနရေတာ့တယ္…
ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)
တစ္စကၠန္႕ရဲ႕သံုးပံုတစ္ပံုတိုင္းမွာ တိုက္စားဖ်က္ဆီးေနၾကရတယ္…
ပစၥဳပၸါန္ကေတာ့ ရုပ္ၾကြင္းတစ္ခုရဲ႕ ရွိစုမဲ့လက္က်န္ေတြကို တရိရိလွိဳက္စားေနရသလို
အလင္းတန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ခံစားသိျမင္ႏိုင္စြမ္းေတြ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်လ်က္….…
အနာဂတ္ေတြကေတာ့ ေစတန္ရဲ႕နိမိတ္ပံုေတြ ဒင္းၾကမ္းထပ္လ်က္ရွိတဲ့ ေျမာင္းတစ္ခုမွာေရာက္ေနခဲ့တယ္….
ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းမရွိေသာ ေဆးတစ္ခြက္လို
အရာရာဟာ ကိုက္ခဲေလးလံျခင္းေတြနဲ႕ ငါ့ဦးေႏွာက္တစ္ခုလံုး ေန႕စဥ္ေသေနခဲ့ရ…..
လကမၻာရဲ႕အၾကြင္းအက်န္တစ္စ ငါ့ကိုလာမွန္တယ္….
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ေရခဲေတြျမစ္ေတြေတာင္ တစ္စစီျပိဳကြဲထြက္ခဲ့ရေပါ့….
ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ ဗုဒၶဟူးျဂိဳလ္က ငါ့ကိုလွမ္းေျပာတယ္…
သူငယ္ခ်င္း… မင္းရဲ႕အေမွာင္ေတြကို ငါတို႕ထြန္းလင္းေပးပါရေစ..
အံ့ၾသမွဴ႕ေတြတစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ေသာၾကာျဂိဳလ္ကေတာင္ ငါ့ကိုေလွာင္ခ်င္ခ်င္…
အလင္းတန္းဆိုေသာအရာတစ္ခုအေရျခံဳထားတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြဟာ
မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္တင္ ဂေယာင္ဂယင္ႏိုင္စြာ တဖပ္ဖပ္ကြာက်ေနခဲ့…..
ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းဆန္တဲ့ သစၥာတရားေတြ
ညီမွ်ျခင္းဆန္ဆန္ ကိန္းဂဏန္းေတြေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရ…
ယံုၾကည္မွဴ႕ဆိုတဲ့ မည္ကာမတၱသစၥာတစ္ခုဟာ ငါတို႕ကမၻာနဲ႕ မ်ဥ္းျပိဳင္က်စြာ
ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းျပီး လည္ပတ္ေနရရွာတယ္…
ၾကီးမားတဲ့ဆြဲငင္အားတစ္ခုရဲ႕ ေစစားမွဴ႕ေအာက္မွာ ယံုၾကည္မွဴ႕ရဲ႕ယံုၾကည္မွဴ႕ေတြ
အနိစၥတရားရဲ႕ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ေသျပေနရတယ္….
ငါ့စိတ္ေတြဆြဲငင္အားမဲ့သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါပိုင္ဆိုင္သမွ်စိတ္နဲ႕ခႏၶာဟာ
စၾကာဝဠာထဲမွာ ကလိုရိုဖီးလ္မရွိေတာ့တဲ့ သစ္ရြက္တစ္ခုလို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့လ်ဲ လြင့္ေမ်ာေနရေတာ့တယ္…
ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)
4 ေယာက္ကစာမူခေပးသြားပါတယ္:
လကမၻာရဲ႕အၾကြင္းအက်န္တစ္စ ငါ့ကိုလာမွန္တယ္….
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ေရခဲေတြျမစ္ေတြေတာင္ တစ္စစီျပိဳကြဲထြက္ခဲ့ရေပါ့….
တကယ္ၾကီးလား ကိုကိုးေရ....:)))
စတာပါ...ကဗ်ာေလး မုိက္စ္
ခ်စ္ေရ ကိုယ္လာလည္တယ္ စာေတြလည္း လွည္႔ပတ္ဖက္သြားတယ္ ေက်းဇူူးတင္ပါတယ္ ေစ်းဦးေဖာက္သြားလို႕ေလ ကြန္မင္႔ေပးတာကိုေၿပာတာေနာ္
သံေ၀ဂေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဖတ္သြားၿပီ ကိုကိုးေရ
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
“ၾကီးမားတဲ့ဆြဲငင္အားတစ္ခုရဲ႕ ေစစားမွဴ႕ေအာက္မွာ ယံုၾကည္မွဴ႕ရဲ႕ယံုၾကည္မွဴ႕ေတြ
အနိစၥတရားရဲ႕ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ေသျပေနရတယ္….” ... ျပယုဂ္တစ္ခုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသလိုပါပဲ ကိုကိုးေရ ... :)
Post a Comment