စာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕လိပ္ျပာ

ကိုကိုးအိမ္္တစ္ေယာက္ခုတေလာမေက်နပ္တာေတြခ်ည္းဖြင့္ေျပာေနတယ္မ်ားထင္ၾကမလားမသိပါဘူးဗ်ာ..။ တကယ္တမ္းက မေက်နပ္ခ်က္ဆိုတာေတြဟာ မတရားခံလိုက္ရတဲ့လူေတြမွာရွိတတ္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုးတစ္ေယာက္ခုတေလာအနိုင္က်င့္ခံေနရတယ္လို႕ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုတစ္ေလာက မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ကိုးဘေလာ့ေပၚကပို႕စ္တစ္ပုဒ္ပါလာပါတယ္။စာေရးသူနာမည္ေလးပဲေျပာင္းျပီး သူ႕နာမည္ကိုထည့္ပစ္လိုက္ တာပါ။ အဲဒီမွာ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက အဲဒီကိုစာမူထုတ္ျပီး စာတိုက္တစ္ခုကိုပို႕ဖို႕လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီအပုဒ္ကိုလည္းေတြ႕လိုက္ေကာ မ်က္လံုးျပဴးသြားရပါတယ္။ ကိုးကအရင္တည္းက ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး) ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္နဲ႕စာေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္ကမွ စာေစာင္ေတြမွာ တစ္ပုဒ္ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲပါခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ လူမသိခဲပါဘူး။ ဒီတစ္ခါအံ့ၾသမွဴ႕ကေတာ့ စာဖြဲ႕ျပလို႕ကိုမရတာပါ။ စာေရးဆရာကလည္း နာမည္ၾကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကိုးသူ႕ရဲ႕ နာမည္ကို အရမ္းႏွေျမာပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ နာမည္ဆိုတာ Brand တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ နာမည္ၾကီးဖို႕အရမ္းခက္သလို နာမည္ပ်က္ဖို႕လည္းအရမ္းလြယ္ပါတယ္။နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုတာေတာင္မွစာေရးဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ဆိုရင္ နာမည္ကိုထိန္းသိမ္းဖို႕အရမ္းလို အပ္ပါတယ္။

ကိုးရဲ႕အယူအဆကေတာ့ စာမေရးနိုင္ရင္ တစ္နွစ္ေနမွ တစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲေရးနိုင္ေရးနိုင္ ကိုယ္ပိုင္ေရးျဖစ္ဖို႕အေရးၾကီးပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေရး မဟုတ္ရင္ေတာင္ တျခားဘာသာတစ္ခုကေန ဘာသာျပန္ထားတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ျပီးေရးျပီဆိုရင္လည္း လူအမ်ားအတြက္ဘယ္လို အက်ိဳးရွိမယ္၊ ဘယ္လိုအက်ိဳးယုတ္မယ္ဆိုမ်ိဳးကို အျမဲေခါင္းထဲထည့္ထားနိင္ရင္ပိုေကာင္းပါတယ္။ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ စာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးေပးရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အက်ိဳးမရွိ၊ အက်ိိဳးယုတ္တဲ့ စာေတြကိုဖတ္ရမယ္ဆိုရင္ စာဖတ္သူဘက္ကနစ္နာတာေတြအမ်ားၾကီးပါ။ အခ်ိန္ေတြနစ္နာ မယ္။ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြနစ္နာမယ္။ အြန္လိုင္းကဖတ္ရင္ အင္တာနက္သံုးခကုန္မယ္။ အျပင္မွာဖတ္ရင္ စာအုပ္ငွားခ၊ စာအုပ္၀ယ္ခေတြအလဟႆကုန္မယ္။ စာေရးသူဘက္ကလည္း ပရိတ္သတ္ဆီက အခ်ိန္ေတြကို ခိုးယူ၊ လိမ္ယူ၊ လုယူ၊ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြကို ဓားျပတိုက္လိုက္တာပါပဲ။ အဲလိုမ်ိဳးေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီဆီကေနခိုးယူလိုက္ပါတယ္။

အဲလိုခိုးယူတာကလည္း တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္အမ်ားျပည္သူစာအုပ္တစ္အုပ္အျဖစ္ နမူနာေျပာျပပါမယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အုပ္ေရတစ္ေထာင္ပဲထုတ္တယ္ထားပါဦး။ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲက စာအုပ္ဆိုင္ကငွားဖတ္တာေရာ၊ ၀ယ္ဖတ္တာေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေပးဖတ္တာေရာ၊ ေနာက္တက္လူငယ္ေလး ေတြအားလံုးဖတ္တာေရာ ဆိုရင္ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အေယာက္၂၀ေလာက္ဖတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အုပ္ေရနဲ႕တြက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အုပ္ေရတစ္ေထာင္ကို လူဦးေရ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ဖတ္ျဖစ္ေန ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕စာတစ္ပုဒ္ျပီးဖို႕ ႏွစ္နာရီပဲၾကာတယ္ဆိုပါစို႕။ အနညး္ဆံုးနဲ႕တြက္ထားတာပါ။ အဲဒါဆိုရင္ အဲဒီလူေပါင္းႏွစ္ေသာင္းဆီကေန အခ်ိန္နာရီေပါင္းေလးေသာင္းေလာက္ကိုခိုးယူလိုက္ပါျပီ။ အဲဒါကို နွစ္နဲ့တြက္မယ္ဆိုရင္ စာဖတ္သူအားလံုးဆီကေန ငါးႏွစ္စာအခ်ိန္ေလာက္ကိုခိုးယူလိုက္သလိုျဖစ္သြားပါ တယ္။ ကဲ... အဲဒီအခ်ိန္ငါးႏွစ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေလ်ာ္ေပးနုိင္မလဲ။ အဲဒီေတာ့ စာတစ္အုပ္ စာတစ္ပုဒ္ေရးေတာ့ မယ္ဆိုရင္ လူေတြကို ဘယ္လိုအက်ိဳးျပဳနိုင္မလည္းစဥ္းစားမိပါတယ္။ ခုတြက္ထားတာ အခ်ိန္ဆံုးရွံုးတာတစ္ခု ပဲရွိပါေသးတယ္။ တျခားဆံုးရွံဳးမွဴ႕ေတြမပါေသးပါဘူး။

အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ ကိုးတစ္ခုစဥ္းစားမိပါတယ္။ သူမ်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕စာေတြကို ကိုယ့္စာအျဖစ္တင္ေနေရးေန ၾကတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ထိလိပ္ျပာသန္႕သန္႕နဲ႕ေနနိုင္ၾကမလည္းဆိုတာပါ။ တကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္က သူမ်ားစာေတြေရးရင္းနဲ႕ နာမည္ၾကီးလာျပီဆိုပါစို႕။ ကိုယ္ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႕ဆက္ရွင္သန္နိုင္မလဲ။ အခုလက္ ရွိစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ Best Seller စာေရးဆရာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာေရးဆရာ ရွဲဒိုးလုပ္နာမည္ယူတာကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ လူေတြသူ႕အေပၚဘယ္လိုျမင္ၾကမလည္းဆိုတာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အဲဒီကိစၥၾကီးဟာ တစ္နိုင္ငံလံုးက စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြသိသြားတဲ့အခါ သူ႕စာအုပ္ေတြ အဖတ္နည္းသြား ပါတယ္။ အဖတ္နည္းတာမနည္းတာကေနာက္မွပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာရွိပါေသးတယ္။ သူရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကိုဘယ္လိုမွအဖတ္ဆည္လို႕မရေတာ့ပါဘူး။ လူဆိုတာ အသက္နဲ့လူလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အရွက္နဲ႕လူလုပ္တာပါ။ နာမည္ဆိုးၾကီးနဲ႕ နုိင္ငံေက်ာ္တစ္ေယာက္ဘယ္လိုဆက္လက္ရွင္သန္မလည္း ဆိုတာ ကိုးသာဆိုရင္ေတာ့ မစဥ္းစား၀ံ့ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက အြန္လိုင္းေပၚကစာအခိုးခံရတာပါ။ အဲဒါကို နုိင္ငံေတာ္ကျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒတစ္ရပ္ရွိပါ တယ္။ တကယ္တမ္းတရားစြဲမယ္ဆိုရင္စြဲနိုင္ပါတယ္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္မွာျပဌာန္းခဲ့တဲ့ဥပေဒပါ။ ဥပေဒနာမည္က ေတာ့ အီလက္ထေရာနစ္ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ေရးဥပေဒ လို႕ေခၚပါတယ္။ ဥပေဒအမွတ္ ၅/၂၀၀၄ ပါ။

အဲဒီဥပေဒရဲ႕ ဥပေဒပုဒ္မ(၃၄)မွာေဖာ္ျပထားတာကေတာ့...
၃၄။  ။မည္သူမဆိုေအာက္ပါျပဳလုပ္မွဴ႕တစ္ရပ္ရပ္ကိုက်ဴးလြန္ေၾကာင္းျပစ္မွဴ႕ထင္ရွားစီရင္ျခင္းခံရလွ်င္ ထိုသူ အားေထာင္ဒဏ္ ၅ႏွစ္ထိျဖစ္ေစ၊ ေငြဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ရမည္။
       (က)အီလက္ထေရာနစ္မွတ္တမ္း၊အီလက္ထေရာနစ္အခ်က္အလက္သတင္းလြွာ (သို႕မဟုတ္) ကြန္ပ်ဴတာပရိုဂရမ္တစ္ခုလံုးကိုျဖစ္ေစ၊ ပရိုဂရမ္တစ္စိတ္တစ္ေဒသကိုျဖစ္ေစ မရိုးေျဖာင့္ေသာသေဘာျဖင့္ ေပးပို႕ျခင္း၊ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ခိုးယူျခင္း သို႕မဟုတ္ ထိခိုက္ဆံုးရွံဳးေစျခင္း။
            (ခ)မူလေဆာင္ရြက္ေပးပို႕သူႏွင့္ လက္ခံသူတို႕၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ကြန္ပ်ဴတာကြန္ယက္အတြင္း ဆက္သြယ္မွဴ႕တစ္ခုခုကို ၾကားျဖတ္ျခင္းဆက္သြယ္မွဴ႕တစ္ခုခုတြင္ ပါ၀င္သည့္အခ်က္ တစ္ရပ္ရပ္ကို အသံုး ျပဳျခင္း သို႕မဟုတ္ အျခားသူတစ္ဦးဦးသို႕ထုတ္ေဖာ္ျခင္း။  ဆိုျပီး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဥပေဒကို မသိေသးလို႕လုပ္ၾကဦးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ဒီဥပေဒကို သိျပီးရင္ ခုိးကူးေဖာ္ျပတာေတြမလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာနိုင္ငံမွာမူပိုင္ခြင့္မရွိေသးဘူးဆိုျပီး လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႕ဥပေဒမွာ အေသအခ်ာကာကြယ္ေပးျပီးသားပါ။ မသိၾကေသးလို႕ဘာမွမလုပ္ၾက တာပါ။ တကယ္တမ္းျမန္မာနိုင္ငံမွာ မူပိုင္ခြင့္ဥပေဒျပဌာန္းၾကည့္ပါလား။ ခုခိုးကူးေတြ မြဲေၾကာဆိုက္ေတာ့မွာ ပါ။ မၾကာေတာ့တဲ့ကာလမွာေတာ့ မူပိုင္ခြင့္ဆိုတာ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာရွိလာေတာ့မွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေရးေတြနဲ႕ လိပ္ျပာသန္႕စြာေနလိုက္ၾကစမ္းပါ။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕လိပ္ျပာဟာအရမ္း သန္႕စင္ပါတယ္။ သန္႕စင္မွဴ႕ကို အေရာင္မဆိုးေစခ်င္ပါဘူး။ မူပိုင္ခြင့္နဲ႕ပတ္သက္တာေတြေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ဆက္ေရးေတာ့မယ္ေနာ္။

လိပ္ျပာသန္႕သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ။

စာေရးသူ...ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)