အထီးက်န္

ေလတေအးေအးနဲ႕
ေတာင္ေပၚေျမကို လက္ျပႏွုတ္ဆက္လို႕
မႏၱလာေျမကို ေျခခ်မိခ်ိန္
စာသင္ခန္းထဲကို၀င္ စာသင္မယ္ဆိုတဲ့အၾကံနဲဲ႕
အထာမသိဟန္မရွိနဲ႕
မွဳန္မွဳန္သုန္သုန္၀င္လာမိတဲ့
ေတာင္ေပၚသားေလး ကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္း.....

အျပစ္မဲ့သူ ရိုးရွင္းလွတဲ့
နတ္သမီးေလးတစ္ပါး
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္၀န္းတစ္စံုကို
ဖမ္းစားသလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ
လမ္းမွားကုန္ျပီေကာ...

ေၾကာက္လန္႕ခဲ့မိတယ္
သူေလး.. ေအာ္တဲ့အခ်ိန္
အတိုင္းအဆမသိ ေၾကကြဲခဲ့မိတယ္
ညည အိပ္မရလို႕ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္း
စိတ္တြင္းအစံုကို သိမ္းပိုက္ခဲ့တယ္....

ေပ်ာ္ခဲ့မိတယ္..
သူေလး.. စကားစေျပာခ်ိန္
အတိုင္းအဆမသိ ၀မ္းသာခဲ့တယ္
ညည အိပ္မရလို႕ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္း
စိတ္တြင္းအစံုကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္....

ခ်စ္ခဲ့မိတယ္
သူေလး.. ႏွုတ္ဆက္ခ်ိန္
အတိုင္းအဆမသိၾကည္နူးခဲ့တယ္..
ညည အိပ္မရလို႕ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္း
စိတ္တြင္းအစံုကို ခ်စ္စိတ္ေတြနဲ႕ပဲ
ျပည့္ႏွက္ေစဖို႕ ဥပေဒထုတ္ျပန္ခဲ့မိတယ္..

သို႕ေပမယ့္
အလာေကာင္း အခါေႏွာင္းလို႕
ေၾကကြဲဖို႕အားမရွိ ေ၀မွ်ခံစားဖို႕
ေဖးမတဲ့သူမရွိ
မရွိျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္
အရာရာကို ေပးဆပ္ဖုိ႕ျပင္ဆင္ရင္း
ခ်စ္တဲ့စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္
လြမ္းတဲ့စိတ္ကို မဖြင့္ဟ
ၾကင္နာရိပ္ကို မျပရဲ
ေ၀းသြားမွပဲ ေၾကကြဲေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္
အခုေတာ့ေလ
အထီးက်န္ခဲ့ရျပီေကာ.....


ခံစားေရးသားသူ.... ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)