ဂ်စ္ပစီမိုးဖြဲ

ေနဆယ္စင္းပူျပင္းေလာင္ျမိွဳက္သလို
ငါ့ရင္မွာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လို႕
ကႏၱာရမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရသလို
ေမာဟိုက္စြာ ေခါင္းကိုက္စြာနဲ႕
ေႏြပူမွာ ေလပူတိုက္
အပူျပင္းဆံုး ရင္ခြင္တစ္စံုနဲ႕
ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူ...

ငါ့ကိုသနားသူမရွိ
ေဖးမသူမရွိ(ငါ့ကို)
ေတြ႕ေလသူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္
အၾကံေတြထုတ္ျပီး ႏွိပ္ကြပ္ေနလိုက္တာ
ရထားဘီးေပါက္သလို
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႕ နားၾကားျပင္းကပ္စရာ..(ဟဟ)
အဓိပါယ္မဲ့လိုက္တာေနာ္..

မက္စရာဘာမွမရွိ
ဆြဲစရာ အျမီးမပါ
ခိုစရာအရိပ္မဲ့လို႕
ခါးသီးလွတဲ့ ပ်ားရည္စက္တို႕ကို
မ်ိဳခ်ျပီး ေျပာေနခဲ့တာ (ခ်ဥ္တယ္လို႕)

ႏွလံုးသားအခန္းေလးခန္းမွာ
ေဆးပန္းခ်ီေတြအျပည့္ ငါေရးခ်ယ္ထားတာ
ငါ့အျမင္ လွပေနသလို
စပ္ဆုပ္စရာလည္းေကာင္းေနတယ္..
အမည္မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုရဲ႕
အရင္းအျမစ္က စလိုက္ေနတဲ့ငါ
ရူးတာလား.. မူးတာလား
အကုန္လံုး ငါေတြးမိတယ္..

ၾကမ္းျပင္ထက္မွာ အက္ကြဲေနတဲ့
ငါ့အသည္းေတြ
နင္းေခ်မိတဲ့ သူေတြက sorry ပါတဲ့
လြယ္လိုက္ၾကတာ..
မိုးစက္ေတြထဲမွာ ငါ့အသည္းေတြ
ငါ့အေသြးအသားေတြ
ေရာေႏွာပါ၀င္သြားျပီ..

မ်က္ရည္နဲ႕ေရာခဲ့တဲ့ ငါ့ေၾကကြဲမွဴ႕
လူမသိသူမသိနဲ႕ ကမၻာ့အျပင္ဘက္ကို
တိ္တ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့လုိ႕
ငါဟာ ဗီလိန္ျဖစ္ခဲ့ျပီ..

ငါေျပာေနတယ္ မင္းတို႕ေတြမသိဘူး
ငါေအာင္ေနတယ္ ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ မၾကားဘူး..
ကြ်န္ေတာ္သိိခ်င္တဲ့အေျဖဟာ
တစ္ခုတည္းပါပဲ..
ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုပဲ အျပစ္ဖို႕ၾကတယ္..
ငါလကၡံႏိုင္ပါတယ္...

ေခ်ာင္းေရေလးကလည္း တသြင္သြင္စီးဆင္းဆဲ
မိုးတို႕ကလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႕ မစဲႏိုင္ေသး
ငါ့ရဲ႕ ခံစားခ်က္ ရင္ဖြင့္ခြင့္ကို
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လကၡြံေပးတယ္..
ေမွာင္မည္းလွတဲ့ မာက်ဴရီမီးတိုင္ေအာက္မွာ
ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကာရံဟာ
အဆင္းမလွရွာပဲ ကခုန္ေနခဲ့ရတယ္ေလ...


ခံစားေရးသားသူ... ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)