( ဘဒၵႏၲ တိေလာကသာရ ေျဖသည္ )
(ေမး) (ငါးပါးသီလ အတိုခံယူနည္း)
အရွင္ဘုရား၊ ယခုအခါ အခ်ိဳ႔ဆရာေတာ္မ်ားသည္ ငါးပါးသီလေပးရာ၌ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ သမာဒိယာမိ-ဟုသာဆို၍ ငါးပါးသီလခံျပီးျပီဟု ဆိုပါသည္။ လူမ်ားကလည္း တိုတုိႏွင့္ျပီးသျဖင့္ ထိုနည္းကိုႀကိဳက္ၾကပါသည္။ ရိုးရိုးအျပည့္အစံုဆိုတာထက္ ေကာင္းသည္ မထင္ပါ။ ေျဖၾကားရွင္းေပးေစလိုပါသည္ ဘုရား။
(တိုးေမာင္-မႏၲေလး)
(ေျဖ)
ထိုကဲ့သို႔ အဟံ ဘေႏၲ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ သမာဒိယာမိ-ဟု ႏႈတ္ျမြက္ဆို၍ သီလခံယူလွ်င္လည္း ငါးပါးသီလကို တေပါင္းတည္း ခံယူနည္းျဖစ္၍ သီလခံယူမႈ ျပီးပါသည္။ ငါးပါးသီလရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ငါးပါးလံုးကို တခါတည္းခံယူသျဖင့္ တပါးပ်က္လွ်င္လည္း ငါးပါးလံုးပ်က္သည္။ အလြယ္ဆံုး မုသားဆိုမိေသာ္ သီလငါးပါးလံုးပင္ ပ်က္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အျပစ္ခံရသည္ကား မုသာ၀ါဒအျပစ္ကိုသာ ခံရသည္။ က်န္ေလးပါးကား ပ်က္သာပ်က္သည္ အျပစ္မခံရ ဟူပါ၏။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ရိုးရိုးအျပည့္အစံု ခံယူျခင္းသာ ေကာင္းပါသည္။ တလံုးတလံုးေသာ အကၡရာကို ခုနစ္ႀကိမ္ ခုနစ္ႀကိမ္ေသာ ကုသိုလ္ေဇာ စိတၱဳပၸါဒ္တို႔ျဖင့္ ရြတ္ဆိုရသျဖင့္ အကၡရာမ်ားလွ်င္ ကုသိုလ္ေဇာမ်ားစြာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိုသည္၊ နည္းသည္၊ အျမန္ျပီးသည္ဟူ၍ အတိုမႀကိဳက္သင့္။ အျပည့္အစံုဆို၍ ခံယူျခင္းကိုသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သင့္ လိုက္နာသင့္ေၾကာင္း ေျဖဆိုလိုက္ပါသည္။
******************************
(ေမး) ( ပုတီးစိပ္)
အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ သိလိုသည္မွာ သက္ေစ့ ပုတီးစိပ္ျခင္း အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္-တခ်ိဳ႔ေသာသူမ်ား
( မၾကည္ၾကည္၀င္း-စစ္ကိုင္း )
(ေျဖ)
ပုတီးစိပ္နည္းတို႔မွာ တေက်ာင္းတဂါထာ၊ တရြာတပုဒ္ဆန္း ဆိုသကဲ့သို႔ သူ႔နည္းႏွင့္သူ ေကာင္းသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မွာ မည္သည့္နည္းျဖင့္ စိပ္သည္ျဖစ္ေစ ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးအေပၚ၌ သမာဓိရ၍ ၾကည္ညိဳေနရန္အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာတို႔ ထံုးနည္းအရ ၁၀၈-လံုး ပုတီးတြင္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို စိပ္ျခင္းသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။
ပံုစံမွာ-၁၀၈-လံုး ပုတီးကိုကိုင္၍ ေသာ ဘဂ၀ါ ဣတိပိ အရဟံ၊
ေသာ ဘဂ၀ါ ဣတိပိ သမၼာသမၺဳေဒၶါ၊
ေသာ ဘဂ၀ါ ဣတိပိ ၀ိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ၊ စသည္ျဖင့္ ဘဂ၀ါ အထိ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကို ၁၂-ႀကိမ္ (၉x၁၂ လီ=၁၀၈) လံုး သို႔မဟုတ္ ေသာ ဘဂ၀ါ ဣတိပိ မထည့္ဘဲ အရဟံ, သမၼာသမၺဳေဒၶ, စသည္ျဖင့္ ဘဂ၀ါ အထိ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး တဆယ့္ႏွစ္ႀကိမ္၊ တရာ့ရွစ္လံုးတပတ္, ျပဳ၍ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပုတီးပတ္ သက္ေစ့စသည္ စိပ္ျခင္းမွာ အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ အရဟံ စေသာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို အဖန္တလဲလဲ ဆို၍ (ႏွလံုးသြင္း၍) ပုတီးစိပ္ျခင္းသည္ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာ ျဖစ္သည္။ ပုတီးစိပ္သူသည္ ဘုရားရွင္၌ ရိုေသျခင္းမ်ား၏။ တုပ္၀ပ္က်ိဳးႏြံျခင္း မ်ား၏။ သဒၶါ သတိ ပညာ ျပန္႔ေျပာ၏။ ကုသုိလ္ပညာ ျပန္႔ေျပာ၏။ ပီတိပါေမာဇၨ မ်ား၏။ ေဘးငယ္ေဘးႀကီး သည္းခံႏိုင္၏။ ဒုကၡကို မညဥ္းတြား။ ဘုရားႏွင့္အတူတကြ ငါေနရသည္ဟု အမွတ္သညာ မ်ားစြာျဖစ္၏။ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာ စြဲေနကိန္းေအာင္းရာ ဤခႏၶာကိုယ္သည္ ေစတီအိမ္ႏွင့္တူ၏။ ပူေဇာ္ျခင္းငွါထိုက္၏။ ဘုရားအျဖစ္၌ စိတ္ညြတ္ျခင္းမ်ား၏။ ဒုစရိုက္၀တၳဳ က်ဴးလြန္စရာႀကံဳလွ်င္ ဘုရားရွင္ ျမင္ရသည့္အသြင္ ဟီရိ ၾသတၱပၸ ၀င္ေပ၏။ ထိုဗုဒၶါႏုႆတိ ဥပစာရ စ်ာန္သမာဓိ၌ တည္၍ ၀ိပႆနာပြားလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္ရ၏။ မရလွ်င္လည္း သုဂတိဘ၀သာ လားရာရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳးစား၍ ပုတီးစိပ္ပါေလ။
******************************
(ေမး) (ယပ္)
အရွင္ဘုရား၊ ယခုရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းစားဆြမ္းခံသြားရာ၌ ယပ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ထိုယပ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္မႈသည္ ဘုရားလက္ထက္က ရွိ-မရွိနဲ႔ ရွိခဲ့လွ်င္ မည္သို႔ခြင့္ျပဳထားသည္ကို သိလိုပါသျဖင့္ အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေျဖၾကားေတာ္မူပါဘုရား။
(ဖိုးေဇာ္-မရမ္းကုန္း)
(ေျဖ)
၀ိနည္း စူဠ၀ါပါဠိေတာ္ (၀ိ-၄-၂၆၈) ခုဒၵက ၀တၳဳကၡႏၶကတြင္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမက ျမတ္စြာဘုရားအား ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ၀ိဓူပနဥၥ-ေလးေထာင့္ယပ္ကို၄င္း၊ တာလ၀႑ဥၥ-ထန္းရြက္ယပ္၀န္းကို၄င္း
ထို႔အတူ သံဃာကို ျခင္ႏွင့္ယပ္ကို ခြင့္ျပဳထားသည္။ မင္းသံုးမင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္ စာမရီသားျမီးယပ္ကိုမူ ခြင့္မျပဳပါ။ ဓမၼကထိက ရဟန္းေတာ္မ်ား တရားပလႅင္ေပၚတြင္ ကိုင္ေဆာင္သည့္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ဆင္စြယ္ယပ္ကိုလည္း ခြင့္ျပဳပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆြမ္းစားဆြမ္းခံတို႔၌ ကိုင္ေသာယပ္တို႔ကား ေရွးအဆက္ဆက္ ထီးကိစၥလည္းျပီးေသာ ေပရြက္၊ ထန္းရြက္ႀကီးမ်ားကို ျပဳလုပ္သည့္ ယပ္၀န္းအရိုးေကာက္ႀကီးမ်ားမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆိုရပါသည္။ ထိုယပ္၀န္းႀကီးမ်ားမွာ ေရွးေခတ္က ထီးကိစၥလည္း ျပီးပါသည္။ ေနပူမိုးရြာတြင္ ေခါင္းကို မိုးကာသြား၍ လံုပါသည္။ ဤေခတ္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါျပီ။
ထိုယပ္ႀကီးမ်ားအစား ယပ္ငယ္ကေလးမ်ား (ေပရြက္၊ ထန္းရြက္ကိုျပဳေသာ ယပ္ကေလးမ်ား ) ေပၚလာျပီး ေခါင္းကို ေနပူလံုရံုကာ၍ ဆြမ္းစားဆြမ္းခံတို႔တြင္ ေဆာင္ရာမွ ဤေခတ္တြင္ အ၀တ္ကိုသာျပဳေသာ ယပ္၀န္းကေလးမ်ား အစား၀င္ေနပါသည္။
******************************
(ေမး) ( အေျခြအရံမရွိ အထီးက်န္ျဖစ္ရျခင္း)
အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မသည္ ရတနာသံုးပါးကို မ်ားစြာၾကည္ညိဳေလးစားစြာ အားထားပါသည္။ တပည့္ေတာ္မမွာ အေျခြအရံမရွိပါ။ သားသမီးမ်ားကလည္း အတူေနေပးျခင္း မရွိပါ။ အိမ္ေဖာ္ေခၚထားေသာ္လည္း ၾကာရွည္မေနပါ။ တခ်ိဳ႔က ထြက္ေျပးပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အထီးက်န္ျဖစ္ေနရသည္မွာ-
(၁) မည္သည့္ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသနည္း။
(၂) ဘ၀က ကုသိုလ္ျပဳရာမွာ မည္သည့္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ရွိခဲ့၍ ျဖစ္ပါသနည္း။
(၃) ထိုအကုသိုလ္ ပေပ်ာက္ရန္ မည္သုိ႔ ကုသိုလ္ျပဳရပါမည္နည္း။
ေျဖၾကားလမ္းညႊန္ေပးေတာ္မူပါဘုရာ
(အငယ္မ-မရမ္းကုန္း)
(ေျဖ )
အတၱနာ၀ ဒါနံ ေဒတိ၊ ပရံ န သမၼာဒေပတိ၊ ေသာ နိဗၺတၱ နိဗၺတၱ႒ာေန ေဘာဂသမၸဒံ လဘတိ၊ ေနာ ပရိ၀ါရသမၸဒံ။ (ဓမၼပဒ-႒ ၁၃၉)ဟူေသာ ေဟာေတာ္မူခ်က္အရ ေရွးေရွးကုသိုလ္ျပဳစဥ္က ကိုယ္သာလွ်င္ အလွဴေပးသည္။ သူတပါးအား အလွဴေပးရန္ မတိုက္တြန္းခဲ့။ ထိုသူ အက်ိဳးေပးေသာအခါ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ္လည္း အျခံအရံမရွိ။ အထီးက်န္ ျဖစ္ရတတ္သည္။
ထိုေဟာထားခ်က္အရ ျပႆနာရွင္သည္လည္း ကိုယ္သာလွဴျပီး သူတပါးကို လွဴရန္ တိုက္တြန္းျခင္း၊ ေဆာ္ၾသျခင္း မျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒါနျပဳရာ၌ မိမိက ေရွ႔သြားေခါင္းေဆာင္ျပဳကာ အျခားအေဖာ္အေလွာ္မ်ားအားလည္း လွဴဒါန္းရန္ တိုက္တြန္းျခင္း၊ ေဆာ္ၾသျခင္း ျပဳေပးရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အားကိုးရာမဲ့သူမ်ားအား ကူညီျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္း၊ ေကၽြးေမြးျခင္းမ်ားကို ျပဳလွ်င္ ေစတနာအေလွ်ာက္ အျခံအရံမ်ား ျဖစ္ထြန္းလာႏိုင္သည္ဟု ဆိုေပသည္။ ႀကိဳးစား၍ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈကို ျပဳလုပ္ပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
******************************
(ေမး) (လဆန္း ၉-ရက္ ၀ါပန္ထြက္)
အရွင္ဘုရား၊ ၀ါကၽြတ္ခါနီးဆိုလွ်င္ ရဟန္းေတာ္မ်ား လက္သံုးစကား ရွိပါသည္။ လဆန္း ၉-ရက္၊ ၀ါပန္ထြက္၊ ျပန္ရက္ မရွိပါ-တဲ့။ အခ်ိဳ႔ကလည္း ၁၀-ရက္ေန႔ ၀ါပန္ထြက္မွသာလွ်င္ ျပန္ရက္မရွိဟု ဆိုၾကပါသည္။ ယင္းတို႔အတြက္ အရုဏ္အပိုင္းအျခား မည္ကဲ့သို႔ယူသည္ဆိုသည္ကို ေျဖၾကားရွင္းလင္းေပးေတာ္မူပါဘု
(အရွင္နာဂ-သမၼာရိုး ၀က္လက္)
(ေျဖ)
၀ါပန္ရာ၌ ခုနစ္ရက္အတြင္း ျပန္လာအံ႔-ဟု ႏွလံုးသြင္းရသျဖင့္ ၆-ည ေနခြင့္ရွိရာ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၉-ရက္ေန႔ ၀ါပန္လွ်င္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၌ ၆-ညျပည့္သြား၍ ၀ါလည္းကၽြတ္သြားသျဖင့္ ျပန္မလာဘဲလည္း ေနႏိုင္သည္။ ျပန္မလာသျဖင့္ ၀ါက်ိဳးျပတ္မႈ မရွိေတာ့။ ေရာက္ရာဌာန (ေက်ာင္း)တြင္ ပ၀ါရဏာျပဳလိုက္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အခ်ိဳ႔က သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ ၀ါမကၽြတ္ေသး၊ လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္မွ ၀ါကၽြတ္သည္ဟု အယူရွိ၍ ၉-ရက္မဟုတ္၊ ၁၀-ရက္ဟု ေျပာဆိုဟန္ ရွိပါသည္။ မိမိေက်ာင္းတိုက္တြင္ ေန၍ ၀ါကၽြတ္ခရီးသြားလိုေသာ ရဟန္းသည္ ပ၀ါရဏာျပဳျပီးလွ်င္ သြားႏိုင္သျဖင့္ ပ၀ါရဏာျပဳမႈကိုသာ ပဓာနထားသျဖင့္ ၉-ရက္ဆိုေသာစကားကို သေဘာက်သင့္ပါသည္။
******************************
(ေမး) (နာကိုး-ေတာင္းရွစ္- ဂါထာ)
အရွင္ဘုရား၊
(၁) န၀ကပၸံ သုတဓမၼံ၊ အ႒ကပၸဥၥ ယာစိေတာ။
ဧေကာကုေပၸါ ႏုေမာဒနာ၊ ေဒသိေတာစ အသေခ်ၤေယ်ာ။
ဟူေသာဂါထာသည္ အဘယ္က်မ္းကလာပါသနည္း။
(၂) ၄င္းဂါထာသည္ ဘယ္ေဒသနာမ်ားကို ေထာက္၍ ေရးထားပါသနည္း။
(၃) သဟႆေနေတၱာ-မ်က္စိတေထာင္ အျမင္ေဆာင္ေသာ၊ ေဒ၀ရာဇာ-သိၾကားမင္းႀကီး။
(၄) ေရာင္ျခည္တေထာင္ အလင္းေဆာင္ေသာ ေနမင္းႀကီးတို႔၌ မ်က္စိတေထာင္၊ ေရာင္ျခည္တေထာင္တို႔၏ အဓိပၸါယ္ကို သိလိုပါသည္။
( အရွင္အဂၢ၀ံသ-မႏၲေလး )
(ေျဖ)
န၀ကပၸံ သုတဓမၼံ-စေသာ ဂါထာႏွင့္ နာကိုးေတာင္းရွစ္၊ သာဓုတစ္၊ ေဟာလစ္အသေခ်ၤ-ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္တို႔မွာ ဘုရားေဟာက်မ္းဂန္လာ မဟုတ္ပါ။ ေရွးယပ္ေထာင္တရားစာမ်ားတြင္ ေရးသားပါရွိေသာ ဂါထာေဆာင္ပုဒ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ခိုင္ခံ႔ေသာ ပါဠိ အ႒ကထာတို႔တြင္ မပါရွိေသာ္လည္း ၀တၳဳေၾကာင္းမ်ားအရ ဋီကာစသည္မ်ားတြင္ ပါေကာင္းစရာရွိပါသည္။ တိုက္ရိုက္မေတြ႔ဘူးပါ။
သိၾကားမင္းအား သဟႆေနေတၱာ-မ်က္စိတေထာင္ အျမင္ေဆာင္သည့္ေနမင္းအား၊ သဟႆရံသီ-ေရာင္ျခည္တေထာင္ အလင္းေဆာင္သည္ ဆိုေသာစကားမ်ားမွာ တရာ၊ တေထာင္ (သခ်ၤာမဟုတ္ အေနကတၳ အနက္အမ်ားအဓိပၸါယ္ကိုယူ၍ မ်က္စိတေထာင္ ရွိသကဲ့သို႔ မ်ားျပားက်ယ္၀န္းစြာ ျမင္သိႏိုင္သည္။ ေရာင္ျခည္ေပါင္း တေထာင္ရွိသကဲ့သုိ႔ ေလာကဓာတ္ တခုလံုး သိမ္းက်ံဳး၍ လင္းေစႏိုင္သည္ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္သည့္ အေနကသခ်ၤာ ဥပမာန ပါဠိမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားႏိုင္ပါသည္။
******************************
(ေမး) (ဘုရားလက္ထက္ သိမ္)
အရွင္ဘုရား၊ ရဟႏၲာသိမ္ေတာ္မ်ား၊ ေရွးေဟာင္း သိမ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ယခုအခါတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၌ သိမ္မ်ားကိုေတြ႔ရပါသည္။ ဘုရား၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားလည္း သိမ္၀င္သိကၡာတင္ ျပဳလုပ္ၾကပါသည္ ဘုရား၊ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက သိမ္မ်ား ရွိ-မရွိႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား သိမ္၀င္ျခင္း၊ သိကၡာတင္ျခင္း ရွိ-မရွိ သိလိုပါေၾကာင္း ေမးေလွ်ာက္အပ္ပါသည္။
(ေမာင္စိုးျငိမ္း-ငဖဲျမိဳ႔)
(ေျဖ)
ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူစက ဧဟိဘိကၡဳအျဖစ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ရဟန္းျပဳေပးခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက အနယ္နယ္အရပ္ရပ္တြင္ သရဏဂံုျဖင့္ ရဟန္းျပဳေပးၾကရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ သိမ္မ်ားမရွိေသးဟု မွတ္ရပါမည္။ ထိုေနာက္ ရာဓပုဏၰားကို အရွင္သာရိပုတၱရာ-က ရဟန္းျပဳေပးရာတြင္မွ ဉတၱစတုတၳကမၼ၀ါစာျဖင့္ ရဟန္းျပဳေပးရန္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူသည္။ အႏုဇာနာမိ ဘိကၡေ၀ သီမံ သမၼႏၷိတံု-ဟုလည္း သိမ္သမုတ္ရန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့၍ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ကပင္ သိမ္မ်ားရွိေၾကာင္းသိႏိုင္ပါသည္
သမုတ္ရေသာ ဗဒၶသိမ္မ်ား ရွိသကဲ့သို႔ပင္ နဒီဇာတႆရ စေသာ ဥဒကုေကၡပ (ေရ)သိမ္မ်ား၊ သတၱဗၻႏၲရသိမ္မ်ားကိုလည္း အသံုးျပဳေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းမ်ား၊ ဘိကၡဳနီမ်ား၊ ကံႀကီးကံငယ္ေဆာင္ရန္ သိမ္မ်ား ရွိေၾကာင္း၊ ကာလၾကာျမင့္၍ အခ်ိဳ႔သိမ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း မွတ္သားသင့္ပါသည္။
******************************
(ေမး) (ကမၼ႒ာန္းတရား၏ ေလာကီက်ိဳး)
အရွင္ဘုရား၊ ၀ိပႆတရား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ-သာ
(မသက္ေ၀ဦး-သု၀ဏၰျမိဳ႔)
(ေျဖ)
၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရပုံမ်ားကို အထူးဆိုဖြယ္မလိုပါ။ ႀကိဳးစားသေလာက္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကပါ
သမဏနတ္သားသည္လည္း ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ တရားအားထုတ္ေနရင္း ကြယ္လြန္သြားရာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာပင္ နတ္သားျဖစ္ေၾကာင္း၊ နတ္သားျဖစ္ေနေသာ္လည္း ျဖစ္ေနမွန္းမသိ၊ ထိုင္၍ တရားအားထုတ္ျမဲ အားထုတ္ေနသျဖင့္ နတ္သမီးမ်ားက ေၾကးမံု (မွန္) ႀကီးမ်ားကိုေထာင္ကာ နတ္သားျဖစ္ေနေၾကာင္းသိရန္ ျပရေၾကာင္း၊ ထိုနတ္သားသည္လည္း တရားတန္ခိုးေၾကာင့္ အလြန္တန္ခိုးႀကီးေၾကာင္း၊ ဘုရားရွင္ထံ ခ်က္ခ်င္းသြား၍ တရားနာရာ မဂ္ဖိုလ္ရရွိေၾကာင္း လာရွိပါသည္။
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၁-ခု စက္တင္ဘာလ )
ျဖန့္ေ၀သူ....ကိုကိုးအိမ္
ဘာသာေရး ျပႆနာ ( ၂ )
အမ်ိဳးအစား ဘာသာေရး |
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 ေယာက္ကစာမူခေပးသြားပါတယ္:
Post a Comment