ဆံုးမလြယ္သူျဖစ္ပါေစ

တခါတုန္းက သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္မွာ တိႆအမည္ရွိတဲ့ ရဟန္းတပါးရွိပါတယ္။ တိႆရဟန္းဟာ ဗုဒၶဘုရားရွင္နဲ႔ ညီအကို၀မ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ႀကီးမွ ရဟန္းျပဳျပီး ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းနားေနသူ ျဖစ္ျပီး ဘုရား တရား အလုပ္ကိုလည္း တာ၀န္ေက်ပဲ လုပ္သူမို႔ တေန႔တျခား ၀ျဖိဳးလို႔သာ လာပါတယ္။ တေန႔မွာ တိႆရဟန္းဟာ သစ္လြင္တဲ့ သကၤန္းကို ၀တ္ဆင္ျပီး အစည္းအေ၀းဇရပ္မွာ ခန္႔ခန္႔ႀကီးရပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမႇာ္ဖို႔ ရပ္ေ၀းက ရဟန္းေတြ ေရာက္လာခဲ့တာမို႔ ခန္႔ခန္႔ညားညား တိႆရဟန္းႀကီးကိုလည္း ျမင္ေရာ သက္ႀကီး၀ါႀကီး မေထရ္ႀကီးထင္ျပီး အရိုအေသေပးၾက၊ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ျပဳၾကေပါ့။ ဒီအထဲက ရဟန္းငယ္တပါးကေတာ့ သံသယရွိျပီး-

ရဟန္းငယ္-----အရွင္ဘုရား ဘယ္ႏွစ္၀ါ ရပါျပီလဲ ဘုရား။
တိႆရဟန္း-----တပည့္ေတာ္ တ၀ါမွ် မရေသးပါဘူး။ ႀကီးမွ ရဟန္းျပဳတာပါ။
ရဟန္းမ်ား----- ဟင္-ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွယ္ အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္ေတြက မသိလို႔ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ျပဳတာကို ျငိမ္ေနရသလား၊ ဟုတ္ပါရဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ရယ္၊ အသိတရား နည္းလွခ်ည္လား။

အာဂႏၲဳကုိယ္ေတာ္ေတြက ဒီလို၀ိုင္းေျပာၾကေတာ့ တိႆရဟန္းႀကီးက ငါက ဘုရားရွင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သူပဲ၊ ငါက မင္းမ်ိဳးပဲဆိုျပီး မခံခ်င္ဘူးတဲ့။ သူကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ဘုရားရွင္ကို သြားတိုင္ခဲ့ပါသတဲ့။

ဘုရားရွင္-----တိႆ သင္က ဘယ္မွာ ရွိေနခဲ့တာလဲ။
တိႆရဟန္း-----တပည့္ေတာ္က အစည္းအေ၀းဇရပ္မွာ ရွိေနခဲ့တာပါဘုရား။
ဘုရားရွင္-----ဒါဆို အာဂႏၲဳကိုယ္ေတာ္ေတြလာေတာ့ သင္က ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳခဲ့ရဲ႔လား။
တိႆရဟန္း-----မျပဳခဲ့ပါဘုရား။ သူတို႔ကပဲ တပည့္ေတာ္ကို ျပဳသြားၾကတာပါ။
ဘုရားရွင္-----ဒါဆို သင့္မွာ အျပစ္ရွိတာေပါ့။ ေတာင္းပန္လိုက္ပါ။

ဘုရားစကားကို တိႆရဟန္းက သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ျငင္းဆန္ခဲ့သတဲ့။ ရဟန္းေတြကလည္း ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီး တယ္ျပီးဆံုးမရခက္ပါလားလို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္က ဒီတိႆရဟန္းဟာ ဒီဘ၀မွာသာ ဆံုးမရခက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေရွးတုန္းကလည္း ဆံုးမရခက္သူျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာျပီး အတိတ္ကို ေဆာင္ျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

တိႆရဟန္းဟာ ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းလက္ထက္ေတာ္အခါက ေဒ၀ီလအမည္ရွိတဲ့ ရေသ့တပါး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တေန႔မွာ ေဒ၀ီလရေသ့ဟာ ခရီးသြားရင္းနဲ႔ ဇရပ္တခုမွာ တည္းခိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ နာရဒအမည္ရွိတဲ့ ရေသ့တပါးကလည္း မေရွးမေႏွာင္းမွာ ေရာက္လာျပီး ဒီဇရပ္မွာပဲ တည္းခိုခဲ့ပါတယ္။ ရေသ့ႏွစ္ပါး ဇရပ္မွာ အတူတည္းခိုမိတဲ့အခါမွာ ညအိပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေနရာခြဲျပီး အိပ္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ နာရဒရေသ့က ဇရပ္အလယ္မွာ အိပ္ပါတယ္။ ေဒ၀ီလရေသ့က တံခါးေပါက္အနီးမွာ အိပ္ပါတယ္။ နာရဒရေသ့ဟာ တေရးႏိုး အေပါ့အပါးသြားခ်င္လို႔ အျပင္ထြက္တဲ့အခါမွာ တံခါးေပါက္နားကျဖတ္ေတာ့ ေမွာင္ထဲမည္းထဲဆိုေတာ့ ေဒ၀ီလရေသ့ရဲ႔ ဆံက်စ္ကို နင္းမိေတာ့တာေပါ့။

ေဒ၀ီလ-----ဟဲ့--ငါ့ဆံက်စ္ကို နင္းတာ ဘယ္သူလဲ။
နာရဒ-----တပည့္ေတာ္ပါဘုရား။ မသိလို႔ နင္းမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ေဒ၀ီလရေသ့ဟာ မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးျပီး နာရဒရေသ့ ျပန္၀င္လာရင္ သူ႔ဆံက်စ္ကို ထပ္နင္းမိမွာစိုးလို႔ ေျပာင္းျပန္လွည့္အိပ္ခဲ့ပါတယ္။ နာရဒရေသ့ကလည္း အျပန္မွာ ခုနကလို ျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေျခရင္းဘက္ကို မွန္းျပီး ျဖတ္ခါမွ လည္ပင္းကို ထပ္တက္နင္းမိျပန္ေတာ့တာေပါ့။

ေဒ၀ီလ-----ဟဲ့--ငါ့လည္ပင္းကို နင္းမိေနျပီ။
နာရဒ-----ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား၊ နင္းမိမွာစိုးလို႔ ဂရုစိုက္ခါမွ ျဖစ္သြားတာပါဘုရား။
ေဒ၀ီလ-----သင္--ေတာ္ေတာ္ အေႏွာက္အယွက္ေပးတာပဲ၊ သင့္ကို ငါ က်ိန္ဆဲရလိမ့္မယ္၊ မနက္ျဖန္နံနက္ ေနထြက္တာနဲ႔ ငါ့ကို ေစာ္ကားတဲ့ရေသ့ ဦးေခါင္း ခုနစ္စိပ္ ကြဲပါေစ။
နာရဒ-----ဆရာရေသ့- တပည့္ေတာ္ဟာ ေစာ္ကားလိုစိိတ္ မရွိခဲ့ပါဘူး၊ ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ရွိတဲ့လူရဲ႔ ဦးေခါင္းသာ ခုနစ္စိပ္ ကြဲပါေစ။

ဒီလိုအျပန္အလွန္ ျဖစ္ၾကျပီးတဲ့အခါ နာရဒရေသ့က တန္ခိုးရွိတဲ့အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ဘယ္သူ႔အေပၚ က်ိန္စာက်ေရာက္မလဲ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒ၀ီလရေသ့အေပၚမွာ အျပစ္က်မွာကို သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒ၀ီလရေသ့ကို အျပစ္က်မွာစိုးတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔တန္ခိုးနဲ႔ မနက္ျဖန္ေနမထြက္ေအာင္ အဓိ႒ာန္ျပဳထားလိုက္သတဲ့။

ဗာရာဏသီ ျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားေတြဟာ အခ်ိန္တန္ေပမယ့္ ေနထြက္မလာတဲ့အတြက္ ထူးဆန္းအံ႔ၾသျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ရွိရာ စုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကေတာ့တာေပါ့။ မင္းႀကီးအေနနဲ႔လည္း တခုခု ထူးျခားျပီဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ စံုစမ္းမႈျပဳတဲ့အခါမွာ ျပႆနာအရင္းအျမစ္ကို သိသြားတယ္။

မင္းႀကီး-----ဘာေၾကာင့္ ေနမထြက္ေအာင္ လုပ္ထားရတာလဲ နာရဒရေသ့။
နာရဒရေသ့-----ေဒ၀ီလရေသ့ရဲ႔ ဦးေခါင္း ခုနစ္စိပ္ကြဲမွာ သနားလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒ၀ီလရေသ့က ေတာင္းပန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။

မင္းႀကီးက ေဒ၀ီလရေသ့ကို ေတာင္းပန္ခိုင္းတဲ့အခါမွာ ေဒ၀ီလရေသ့က စိတ္ထဲမွာမပါပဲ ၀တ္ေက်တန္းေက် ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို သိတဲ့ နာရဒရေသ့က မင္းအမိန္႔နဲ႔ ေဒ၀ီလရေသ့ကို ျမိဳ႔ျပင္ဘက္က ေရအိုင္ကို ေခၚသြားခိုင္းျပီး ရေသ့ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာ ေျမႀကီးခဲတလံုးတင္လို႔ ေရငုတ္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ သူ-တန္ခိုးေျဖေပးတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ေနထြက္လာတဲ့အခါမွာ ေဒ၀ီလရေသ့ကို ေရထဲမွာ ငုပ္ျပီးေနဖို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ သူ႔ရဲ႔အျပစ္မ်ားဟာ သူ႔ေခါင္းေပၚက ေျမႀကီးခဲအေပၚ က်ေရာက္သြားမယ္လို႔ တခါတည္း အမွာစကားေျပာလိုက္ပါတယ္။ နာရဒရေသ့ ေျပာတဲ့အတိုင္း ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း ေနထြက္တာ ျမင္ရ၊ ေဒ၀ီလရေသ့လည္း အျပစ္ကလြတ္ျပီး အားလံုး အဆင္ေျပသြားၾကပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အတိတ္ကို ေဆာင္ျပျပီးတဲ့အခါမွာ ေဒ၀ီလရေသ့ဟာ အခု တိႆရဟန္း၊ နာရဒရေသ့ဟာ ငါဘုရား ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကေလးတို႔လည္း ဒီဇာတ္ေတာ္ကိုဖတ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ တဦးနဲ႔တဦး ရန္ျငိဳးထားျခင္းရဲ႔ အက်ိဳးဆက္ဟာ မီးလိုပူေလာင္ျပီး ရန္ျငိဳးမထားတတ္သူသာလွ်င္ ေအးခ်မ္းတဲ့အေၾကာင္းကို ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစ။


စာေရးသူ....ကိုကိုးအိမ္