ခ်စ္ေသာသူ

ေမးလ္ထဲကေနရထားတာေလးအရမ္းေကာင္းလုိ့ ျပန္လည္ျဖန့္ေ၀ေပးလုိက္ပါတယ္။

ႏြားေက်ာင္းသြားရင္း ငွက္ပစ္ရတဲ့အလုပ္ကို ငယ္စဥ္က အေတာ္ခံုမင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမကဆူတယ္။ သူ႔အသက္ကို မသတ္ရဘူးတဲ့။ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူ႔အသိုက္ကို မဖ်က္ဆီးရဘူးတဲ့။ ၀ဋ္လိုက္တတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငရဲဆိုတာကိုလည္း နားမလည္၊ ၀ဋ္ဆိုတာကိုလည္း နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရွာေဖြၿပီး လိုက္သက္ရတာ ကိုေတာ့မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ငရဲကို ေၾကာက္တာထက္ ေမ့ေမ့စကားကို နာေထာင္ခ်င္လို႔ပါ။

အတန္းေက်ာင္းေတြတက္ရင္း အတန္းႀကီးေတြေရာက္လာတဲ့အခါ စာအုပ္စာေပကို ရွာေဖြၿပီး ဖတ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၀တၳဳ ေတြအစ၊ ဘာသာေရးစာေပေတြအဆံုး ဇာတ္လမ္းေလးေတြ လိုက္ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒိမွာ စာေလးတစ္ ေၾကာင္းသြားေတြ႔မိပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ငရဲဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပါ။ ငရဲကို နိရယ လို႔ဆိုၾကတယ္ဆိုတာကို ဖတ္လိုက္မိ ပါတယ္။ နိ- ဆိုတာက မရွိတာ၊ (ရ) အယ- ဆိုတာက ခ်မ္းသာတာ၊ အားလံုကို ေပါင္းလိုက္ရင္ ခ်မ္းသာမႈမရွိတဲ့ေနရာဟာ ငရဲပဲဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ ငရဲႀကီး(၈) ထပ္ရွိတယ္။ ငရဲမွာဆို ငရဲသားေတြဟာ အခ်ိန္ကာလအၾကားအလပ္မရွိ ဆင္းရဲဒုကၡေပါင္းစံုကို ခံစားေနရေၾကာင္း မွတ္သားဖူးပါတယ္။ အေမကေျပာေသးတယ္။ ငရဲသားေတြဟာ ငရဲဒယ္အိုးထဲမွာ ဆီပူေတြနဲ႔ အေၾကာ္ခံေနရတာတဲ့။ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ စိတ္ညစ္လိုက္တာ။ ငရဲဆိုတာကို ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ အေမဟင္းခ်က္တဲ့အနားသြားေနရင္း ဟိုကဒယ္အိုးက ဆီပူေလးေပါက္ၿပီး အသားကိုလာမွန္တာ ေတာင္ မခံႏိုင္ပဲ ထေအာ္မိေနေတာ့၊ ငရဲမွာ ဆီပူဒယ္အိုထဲ ထည့္အေၾကာ္ခံရမယ္လို႔ဆိုတ့ဲအခါ မေၾကာက္မိပဲ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာလာ၊ စာေတြလည္းဖတ္၊ တရားေတြလည္းနာလာရင္းက တစ္ေန႔ အသိေလးတစ္ခု ေခါင္းထဲကို ၀င္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါက ငရဲဆိုတာကို ေနာက္တစ္မ်ိဳး ထပ္သိလိုက္ရလို႔ပါ။ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ခ်မ္းသာမႈ ကင္းဆိတ္တ့ဲေနရာဟာ ငရဲ၊ ဆီပူအိုးမွာ အေၾကာ္ခံရတယ္ဆိုတာ ငရဲလို႔ မွတ္ထားရင္းကေန ယခုအရွင္လတ္လတ္ ငရဲဆို တာကုိ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ …

အပိၸေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ- မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ရျခင္းသည္ ဆင္းရဲ၏။
ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ- ခ်စ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ေကြးကြင္းရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲ၏ ... လို႔ ျမတ္စြာဘုရားမိန္႔ခဲ့တာ အားလံုးအသိပဲေလ။ ငရဲေတြ၊ ဒယ္အိုးေတြ ခဏေနဦး။ ခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္မခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူတူ ေနေနရၿပီးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စီးပြားေတြခ်မ္းသာေနပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာပါပဲ။ အခ်ိန္ျပည့္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ကိုယ္မခ်စ္ပဲ ယူထားလိုက္ရတဲ့ မိန္မေၾကာင့္၊ ေယာက်္ားေၾကာင့္ ေအာင့္အီးၿပီး စိတ္ဆင္းရဲမႈ ေတြခံေနရတာဟာ လူ႔ဘ၀မွာ အရွင္လတ္လတ္ေတြ႔ေနရတဲ့ ငရဲပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ငရဲဆိုတာကိုက စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာျခင္း ကင္းဆိတ္တယ္လို႔ဆိုၾကတာကိုး။ ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲခ်မ္းသာပါေစ။ စိတ္မခ်မ္းသာရင္ေတာ့ ဆင္းရဲတာပါပဲ။

တစ္ခ်ိဴ႕ေတာ့လည္း ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ေကြးကြင္းရျခင္းဆင္းရဲတဲ့။ ဒါလည္း လူတိုင္းၾကံဳေနရတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆင္းရဲသလဲဆိုရင္ ဘ၀တစ္ခုလံုး ႐ူးသြပ္သြားတဲ့အထိ ဆင္းရဲခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေသတ့ဲအထိျဖစ္ၾကပါတယ္။ သား ေသလို႔၊ ေျမးေသလို႔၊ မိဘေသလို႔၊ ခ်စ္တဲ့သူ ေသလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀းကြာခဲ့ရလို႔ေပါ့ေလ။ တစ္ရက္မွ စိတ္မခ်မ္းသာရပါ ဘူး။ ငါ့သား၊ င့ါသမီး၊ ငါ့ေယာက်ာ္း၊ ငါ့မိန္းမ၊ ငါ့ ခ်စ္သူ ဆိုၿပီး ရင္ထဲမွာေ၀ဒနာေတြ ဆက္တိုက္ခံစားေနရတာ ဆင္းရဲတာ ပါပဲ။ ေအာ္ ေလာကငရဲပါပဲ။ ကြဲကြာျခင္း သံုးမ်ိဳးရွိတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ျမင္လည္းျမင္ဘူးပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေသကြဲ၊ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ရွင္ကြဲ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ ျမင္ကြဲ လို႔ဆိုပါတယ္။ ေသကြဲနဲ႔ ရွင္ကြဲကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ခံစားရလည္း အသိသာႀကီးပဲ။ ျမင္ကြဲၾကေတာ့ ျမင္လ်က္ကကိုပဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စကားမေျပာႏိုင္မဆိုႏုိင္နဲ႔။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေနရတာကိုက စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္လို႔ ေျပာသံေတြ ၾကားဖူးမွာပါ။ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ အမ်ားအားျဖင့္ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ျဖစ္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္အိမ္တည္း အတူေနရင္းက သမီး နင့္အေဖကိုေျပာလိုက္ ထမင္းစား မယ္လို႔၊ သား မင္းအေမကို ေျပာလိုက္ ကားေရာက္ၿပီလို႔ … စသျဖင့္ အတူတူေနရင္းက ကြဲေနၾကတာေတြ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲ့ဒါလည္း ဆင္းရဲတာပါပဲ။ တနည္း ငရဲပါပဲ။

ဂဂၤါဆူဆူဆံုးေစေတာ့၊ တူတူပုန္း၊ ပုန္းလို႔ေနမယ္ဆိုၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း အဲ့ေလာက္ထိကိုခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ဘုရားရွင္ေတြ ပြင့္ၾကပါေစဦး။ နိဗၺာန္၀င္ရင္ ႏွစ္ဦးသားခြဲသြားရမွာဆိုးလို႔ ဘုရားပြင့္ရင္ေတာင္ ပုန္းေနမယ္လို႔ ဆိုၾကတာကုိး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အေလာင္ေတာ္ဘ၀က အခ်စ္ႀကီးတဲ့သူတစ္ဦးနဲ႔ ဆံုခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ဇာတ္ေလးကို သိၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာျဖင့္ အဲ့ဒိဇာတ္ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ဗ်ာ။ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ပါ။ ဆင္မင္းႀကီးက အင္ၾကင္းပန္းေတြၾကဲေပးတဲ့အခါ မယားႀကီးျဖစ္တဲ့ မဟာ သုဘဒၵါအေပၚ ပန္းေကာင္းေလးေတြ ဦးကင္းေပၚက်ဆင္းၿပီး စူဠသုဘဒၵါ အလွည့္က်မွ ပန္းကညံ့တာေတြပါတဲ့အျပင္ ခါခ်ဥ္ေတြပါ အစစ္ပါလာေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ခံစားရရွာမွာေပါ့။ ကိုယ္ခ်စ္သေလာက္ ကိုယ့္အေပၚ ျပန္မခ်စ္တဲ့အခါ ခံစားရတဲ့ေ၀ဒနာကို နားလည္တတ္မယ္ဆိုရင္ စူဠသုဘဒၵါရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးႏိုင္ မယ္ထင္ပါတယ္။ ဆင္မင္းႀကီးကလည္း သူ႔ေတာ့သာေစ၊ သူ႔ေတာ့နာေစဆိုၿပီးလုပ္တာေတာ့ မဟုတ္တန္ရာပါဘူး။ အခန္႔ မသင့္လို႔ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္အားႀကီးေတာ့လည္း အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို နားလည္မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ သ၀န္တိုၾကလို႔ပါ။ ခ်စ္ရင္ သ၀န္တိုတာ ဟိုးကာလထဲကဆုိေတာ့ ၾကာခ့ဲပါၿပီေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန႔လည္း ဒီလိုပဲ။ ေရကန္မွာ ေရကစားရင္ ၾကာပန္းေတြကို အၾကီးမကိုေပးေတာ့ အငယ္လုပ္တဲ့သူက ပိုၿပီး ေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့မွာပါ။ စူဠသုဘဒၵါဆင္မေလးရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို လွမ္းၿပီးျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကစူဠသုဘဒၵါကို အၿငိဳးႀကီးတဲ့မိန္းမလို႔ေျပာၾကတာေပါ့။ ဒါသူတို႔အျမင္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်စ္ႀကီးလို႔ျဖစ္ခဲ့ တာလို႔ပဲျမင္တယ္။ Everybody in love is blind ပဲေလ။ ခ်စ္မိၿပီဆို လူတိုင္းဟာ အကန္းေတြျဖစ္ ကုန္တာပါပဲ။ သူ႔အခ်စ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ပညာမ်က္စိေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ကန္းေစခဲ့သလဲဆို သူ႔ခ်စ္သူကိုေတာင္ သစ္ပစ္ႏိုင္ဖို႔အထိ ကန္းခဲ့ပါ တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့တာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒိမွာတင္ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ေတြကို သစ္သီးေတြ ပန္းေတြလွဴၿပီး ဆုေတာင္းပါေတာ့တယ္။

သူျဖစ္ခ်င္တာေတြက ခုလွဴဒါန္းလိုက္ရတဲ့အက်ိဴးေၾကာင့္ ေနာင္ေသာအခါ အလြန္တရာေခ်ာေမာလွပေသာ မင္းသမီး ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ဗာရာဏသီမင္း၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိဖုရားျဖစ္ရပါလို၏။ ျဖစ္ရံုတင္မကပဲ မိမိရဲ႕အလိုအတိုင္း ထိုမင္းႀကီး သည္ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ မင္းႀကီးအလိုလိုက္တာ အခံရဆံုးသူျဖစ္ပါရေစေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ဆဒၵန္ဆင္းမင္းရဲ႕အဆြယ္ကို နားေဋာင္းအျဖစ္ပန္ဆင္ရပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စူဠသုဘဒၵါဟာ လူ႔ဘ၀မွာ အေခ်ာဆံုးအလွဆံုးျဖစ္ရတာခ်မ္းသာတယ္၊ လူတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ျမတ္ႏိုးဆံုးခံရတာ ခ်မ္းသာတယ္၊ ရွင္ဘုရင္၏ မိဖုရားျဖစ္ရတာ ခ်မ္းသာတယ္၊ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ထားျခင္းမ်ားသည္ အထင္မွား အျမင္မွားျခင္းမ်ားျဖစ္ တာေၾကာင့္ အ၀ိဇၨာသ၀လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီလို သာမာန္လူရဲ႕ခႏၶာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရွင္ဘုရင့္သမီးရဲ႕ခႏၶာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိဖုရားရဲ႕ခႏၶာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡသစၥာလို႔ မထင္ျခင္းသည္ ဒုေကၡ အဉာဏံ- ဒုကၡ၌ မသိျခင္းျဖစ္၍ အ၀ိဇၨာျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ဘုရင္သမီးဘ၀ကို ဒုကၡသစၥာလို႔ မထင္ျခင္း၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားက ကိုယ့္ကိုခ်စ္တာကို ဒုကၡာသစၥာလို႔မထင္ျခင္း၊ အလြန္လွတဲ့ဘ၀ကို သုခလို႔ထင္ျခင္းမ်ားသည္ အထင္မွားေနတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဒိ႒ိ၀ိပလႅာသ အ၀ိဇၨာသ၀ေတြရဲ႕စြမ္းအားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုဆိုေတာ့ မိဖုရားဘ၀ကိုရျခင္းတာက တဏွာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို မရမေနစြဲယူလိုက္တာက ဥပါဒါန္၊ ပေစၥကဗုဒၶ အရွင္သူျမတ္ေတြကို လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားလွဴဒါန္းျခင္းသည္ ေစတနာ၊ အဲ့ဒိေစတနာေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး ခုနကလို သတ္ရပါလို၏ ျဖတ္ရပါလို႔ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံေတြကို ေစတနာထဲမွာထည့္လိုက္ရင္ သခၤါရအုပ္စုေတြျဖစ္သြားပါတယ္။ အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ သခၤါရ ဆိုၿပီး ဒါနျပဳေနစဥ္မွာပင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လွဴဒါန္းေနစဥ္မွာပင္ ရွင္ဘုရင္၏ သမီး၊ ေနာက္မိဖုရားဆိုတဲ့ အာရံုေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အရမၼဏပစၥည္းအေနနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္။ မျဖစ္ေသးတာကို လွမ္းၿပီးစြဲလိုက္တဲ့ အတြက္ အနာဂါတ္ဓမၼာရံုဥပါဒါနကၡႏၶာ ေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ အာရံုထဲမွာ ေသခ်ာေပါက္အခိုင္မာျဖစ္ရမယ္ဆိုၿပီး အာရမၼဏာ ဓိပဓိတပ္သြားပါတယ္။ မရမေနစြဲလမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္၊ လွဴဒါန္းတဲ့ေစတနာ၊ တပ္မက္တဲ့တဏွာ ေတြနဲ႔ အ၀ိဇၨာဦးေဆာင္ၿပီး လွဴါန္းလိုက္ပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ပေစၥကဗုဒၶါဆိုတဲ့ ၂ သေခ်ၤာနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ထားတဲ့ သူေတြ။ အားေတြ အကုန္လံုး ေကာင္းေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္သြားခဲ့ပါတယ္။

စူဠသုဘဒၵါဟာ တစ္ကယ္ပဲ ဆဒၵန္ဆင္မင္းႀကီးရဲ႕အဆြယ္ကို အရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္မင္းႀကီးခမ်ာလည္း သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူအတြက္ အစြယ္ကို ကိုယ္တိုင္ျဖတ္လို႔ သူ႔အေပၚထားခဲ့တ့ဲ ခ်စ္သူရဲ႕အမ်က္ေတြလည္းေျပပါေစ၊ ခ်စ္တဲ့သူလည္း ေပ်ာ္ပါေစ ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္အစြယ္ျဖတ္ေပးၿပီး နိဗၺာန္ဆုကိုပါေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆင္မင္းႀကီး၏ ခ်စ္ျခင္းတရားကလည္း အံ့မခန္းေလာက္ပါပဲ။ တစ္ကယ္ပါ။ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း အခ်စ္အခ်စ္၊ ခ်စ္တုိင္းခ်စ္၍၊ ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ၊ ခ်စ္မေျပတည္း၊ ဆားငန္ေရေနာက္၊ ငတ္တုိင္းေသာက္က၊ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပသုိ႔၊ ေပမအရာ၊ တဏွာဖဲြ႔ရစ္၊ ထုိအခ်စ္လည္း၊ အျပစ္မမင္၊ မဆင္ျခင္ဘဲ၊ ခ်စ္လွ်င္ေပ်ာ္ႏူိး၊ ခ်စ္စပ်ဳိးသည္၊ ခ်စ္ရုိးခ်စ္စဥ္ ခ်စ္လမ္းတည္း … ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးလိုပါပဲ။ ခ်စ္လို႔ပဲ မ၀ႏိုင္ၾကပါဘူး။

ပိယေတာ ဇာယတီ ေသာေကာ- ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ အတူေနရတ့ဲအခါလည္း သူ႔အတြက္နဲ႔ ေသာကေတြပြားရတာပါပဲ။
ပိယေတာ ဇာယတီ ဘယံ- ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ အတူေနရတဲ့အခါတိုင္းမွာ သူနဲ႔ခြဲခြာသြားမွာကို အျမဲတမ္းေၾကာက္႐ြံ႕ေနရ ျပန္တာပါပဲ။
ပိယေတာ ၀ိပၸမုတၱႆ၊ နတၳိ ေသာေကာ ကုေတာ ဘယံ- မခ်စ္တတ္၊ မမုန္းတတ္တဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမယ့္ဆင္းရဲ၊ မုန္းျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဆင္းရဲေတြကေန ေ၀းကြာလို႔ ခ်မ္းသာစြာေနၾကရပါလိမ့္မယ္။
အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းလြတ္ကင္း၍ ပကိျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပါေစ။

မ်ွေ၀သူ...ကိုကိုးအိမ္